Epistulae
Ovid
Ovid. P. Ovidius Naso, Volume 1: Amores, Epistulae, Medicamina faciei femineae, Ars amatoria, Remedia amoris. Ehwald, Rudolf; Merkel, Rudolph; editors. Leipzig: B. G. Teubner, 1907.
- Hanc ego suspiciens, 'faveas, dea candida,' dixi,
- 'Et subeant animo Latmia saxa tuo!
- Non sinit Endymion te pectoris esse severi.
- Flecte, precor, vultus ad mea furta tuos!
- Tu dea mortalem caelo delapsa petebas;
- Vera loqui liceat! — quam sequor ipsa dea est.
- Neu referam mores caelesti pectore dignos,
- Forma nisi in veras non cadit illa deas.
- A Veneris facie non est prior ulla tuaque;
- Neve meis credas vocibus, ipsa vide!
- Quantum, cum fulges radiis argentea puris,
- Concedunt flammis sidera cuncta tuis,
- Tanto formosis formosior omnibus illa est.
- Si dubitas, caecum, Cynthia, lumen habes.'
- Haec ego, vel certe non his diversa, locutus
- Per mihi cedentes sponte ferebar aquas.
- Unda repercussae radiabat imagine lunae,
- Et nitor in tacita nocte diurnus erat;
- Nullaque vox usquam, nullum veniebat ad aures
- Praeter dimotae corpore murmur aquae.