Ab urbe condita

cum haesitaret Hegesianax nec infitiari posset honestiorem causam libertatis quam servitutis praetexi titulo, “quin mittimus ambages?” inquit P. Sulpicius, qui maximus natu ex decem legatis erat;

“alteram ex duabus condicionibus, quae modo diserte a Quinctio latae sunt, legite aut supersedete de amicitia agere.”

“nos vero” inquit Menippus “nec volumus nec possumus pacisci quicquam, quo regnum Antiochi minuatur.”

postero die Quinctius legationes universas Graeciae

renuntiarent civitatibus suis populum Romanum, qua virtute quaque fide libertatem eorum a Philippo vindicaverit, eadem ab Antiocho, nisi decedat Europa, vindicaturum.

tum Menippus deprecari et Quinctium et patres institit, ne festinarent decernere,

quo decreto turbaturi orbem terrarum essent; tempus et sibi sumerent et regi ad cogitandum darent; cogitaturum, cum renuntiatae condiciones essent, et impetraturum aliquid aut pacis causa concessurum. ita integra dilata res est.

legatos mitti ad regem eosdem, qui Lysimachiae apud eum fuerant, placuit, P. Sulpicium, P. P. Aelium.

vixdum profecti erant, cum a Carthagine legati bellum haud dubie parare Antiochum Hannibale attulerunt curam, ne simul et Punicum excitaretur bellum.

Hannibal patria profugus pervenerat ad Antiochum, sicut ante dictum est, et erat apud regem in magno honore, nulla alia arte, nisi quod volutanti diu consilia de Romano bello nemo aptior super tali re particeps esse sermonis poterat.

sententia eius atque eadem semper erat, ut in Italia bellum

Italiam et commeatus et militem praebituram externo hosti; si nihil ibi moveatur, liceatque populo Romano viribus et copiis Italiae extra Italiam bellum gerere, neque regem neque gentem ullam parem Romanis esse.

sibi centum tectas naves et decem milia peditum, mille equites deposcebat; ea se classe primum Africam petiturum; magno opere confidere et Carthaginienses ad rebellandum ab se compelli posse;