Ab urbe condita

cum, quae Seleucus, eius, Lysimacho rege bello victo et in acie caeso per summum decus parta reliquerit, pari cum laude eadem ab Thracibus possessa, partim armis receperit Antiochus, partim deserta, sicut ipsam Lysimachiam, et revocatis cultoribus frequentaverit et, quae strata ruinis atque incendiis erant, ingentibus impensis aedificaverit.

quid igitur simile esse ex ea possessione, ita parta ita recuperata, deduci Antiochum, et Romanos abstinere Asia, quae numquam eorum fuerit?

amicitiam expetere Romanorum Antiochum, sed quae impetrata gloriae sibi, non pudori sit.

ad haec Quinctius “quando quidem” inquit “honesta pensamus, sicut aut sola aut prima certe pensari decet principi orbis terrarum populo et tanto regi,

utrum tandem videtur honestius, liberas velle omnis, quae ubique sunt, Graeciae urbis,

an servas et vectigalis facere? si sibi Antiochus pulchrum esse censet, quas urbes proavus belli iure habuerit, avus paterque numquam usurpaverint pro suis,

eas repetere in servitutem, et populus Romanus susceptum patrocinium libertatis Graecorum non deserere fidei constantiaeque suae ducit esse.