Ab urbe condita

necdum enim sciebat, utrum successor sibi alter ex novis consulibus mitteretur, an, quod summa vi ut tenderent amicis et propinquis mandaverat, imperium prorogaretur;

aptum autem fore colloquium credebat, ut sibi liberum esset vel ad bellum manenti vel ad pacem decedenti rem inclinare.

in sinu Maliaco prope Nicaeam litus elegere. eo rex ab Demetriade cum quinque lembis et una nave rostrata venit.

erant cum eo principes Macedonum et Achaeorum exul, vir insignis, Cycliadas.

cum imperatore Romano rex Amynander erat et Dionysodorus, Attali legatus, et Agesimbrotus, praefectus Rhodiae classis, et Phaeneas, princeps Aetolorum, et Achaei duo,

Aristaenus et Xenophon. inter hos Romanus ad extremum litus progressus, cum rex in proram navis in ancoris stantis processisset,

“commodius” inquit, “si in terram egrediaris, ex propinquo dicamus in vicem audiamusque.” cum rex facturum se id negaret, “quem tandem” inquit Quinctius “times?” ad hoc ille superbo et regio animo:

“neminem equidem timeo praeter deos immortalis; non omnium autem credo fidei, quos circa te video,

atque omnium minime Aetolis”. “istuc quidem” ait Romanus “par omnibus periculum est, qui cum hoste ad colloquium congrediuntur, si nulla fides sit.”

“non tamen” inquit, “T. Quincti, par perfidiae praemium est, si fraude agatur, Philippus et Phaeneas; neque enim aeque difficulter Aetoli

secundum haec silentium fuit, cum Romanus eum aecum censeret priorem dicere, qui petisset colloquium, rex eius esse priorem orationem,

qui daret pacis leges, non qui acciperet; tum Romanus: simplicem suam orationem esse; ea enim se dicturum, quae ni fiant, nulla sit pacis condicio.

deducenda ex omnibus Graeciae civitatibus regi praesidia esse, captivos et transfugas sociis populi Romani reddendos, restituenda Romanis ea Illyrici loca, quae post pacem in Epiro factam occupasset,