de Providentia

Omne tempus, omnis vos locus doceat quam facile sit renuntiare naturae et munus illi suum impingere ; inter ipsa altaria et sollemnes sacrificantium ritus, dum optatur vita, mortem condiscite. Corpora opima taurorum exiguo concidunt vulnere et magnarum virium animalia humanae manus ictus impellit ; tenui ferro commissura cervicis abrumpitur, et cum articulus ille qui caput collumque committit incisus est, tanta illa moles corruit.

Non in alto latet spiritus nec utique ferro eruendus est ; non sunt vulnere penitus impresso scrutanda praecordia : in proximo mors est. Non certum ad hos ictus destinavi locum ; quacumque vis pervium est. Ipsum illud quod vocatur mori, quo anima discedit a corpore, brevius est quam ut sentiri tanta velocitas possit. Sive fauces nodus elisit, sive spiramentum aqua praeclusit, sive in caput lapsos subiacentis soli duritia comminuit, sive haustus ignis cursum animae remeantis interscidit ; quicquid est, properat. Ecquid erubescitis ? Quod tam cito fit, timetis diu ! "