de Ira

Contumeliam tibi fecit aliquis. Numquid maiorem quam Diogeni philosopho Stoico, cui de ira cum maxime disserenti adulescens protervus inspuit ? Tulit hoc ille leniter et sapienter : " Non quidem," inquit, " irascor, sed dubito tamen an oporteat irasci." Quanto Cato [*]( Cato added by Fickert: quanto noster A. ) noster melius !

Qui, cum agenti causam in frontem mediam quantum poterat attracta pingui saliva inspuisset Lentulus ille patrum nostrorum memoria factiosus et impotens, abstersit faciem et : " Adfirmabo," inquit, " omnibus, Lentule, falli eos qui te negant os habere."

Contigit iam nobis. Novate, bene componere animum ; aut non sentit iracundiam aut superior est. Videamus quomodo alienam leniamus; nec enim sani esse tantum volumus, sed sanare.

Primam iram non audebimus oratione mulcere. Surda est et amens ; dabimus illi spatium. Remedia in remissionibus prosunt. Nec oculos tumentis temptamus vim rigentem movendo incitaturi, nec cetera vitia, dum fervent. Initia morborum quies curat.

" Quantulum," inquis, " prodest remedium tuum, si sua sponte desinentem iram placat ! " Primum, ut citius desinat, efficit ; deinde custodit,