de Ira

In convivio quorundam te sales et in dolorem tuum iacta verba tetigerunt. Vitare volgares convictus

Iratum vidisti amicum tuum ostiario causidici alicuius aut divitis, quod intrantem summoverat, et ipse pro illo iratus extremo mancipio fuisti. Irasceris ergo catenario cani ? Et hic, cum multum latravit, obiecto cibo mansuescit. Recede longius et ride!

Nunc iste se aliquem putat, quod custodit litigatorum turba limen obsessum ; nunc ille, qui intra iacet, felix fortunatusque est et beati hominis iudicat ac potentis indicium difficilem ianuam. Nescit durissimum esse ostium carceris. Praesume animo multa tibi esse patienda. Numquis se hieme algere miratur ? Numquis in mari nausiare, in via concuti ? Fortis est animus ad quae praeparatus venit.

Minus honorato loco positus irasci coepisti convivatori, vocatori, ipsi qui tibi praeferebatur. Demens, quid interest, quam lecti premas partem ? Honestiorem te aut turpiorem potest facere pulvinus ?

Non aequis quendam oculis vidisti, quia de ingenio tuo male locutus est. Recipis hanc legem ? Ergo te Ennius, quo non delectaris, odisset, et Hortensius, si orationes eius improbares,[*]( si . . improbares added by Haupt. ) simultates tibi indiceret, et Cicero, si derideres carmina eius,