Divinarum Institutionum

Hermes naturam hominis describens, ut doceret quemadmodum esset a deo factus, haec intulit:

καὶ τὸ αὐτό ἐξ [*](EPITOME 16—627, 9] c. 65, 6. ) [*](AUCTORES 23] pag. 45b Patrie.; cf. Ps.-Apulei. Asclep. c. 31 (pag. 45, 1 Goldb.) et c. 8 (pag. 34, 7). ) [*](EXPLLATOBES 23] Sedulius (cf. Montefalconium, palaeograph. graec. pag. 246). ) [*](BHSPJ 1 conquaerentes BHar 2 et (ante proficisci) om. B etquae Bl, idqu*e B3 3 si (i add. 9n. 3) B 6 disserenti (i fin. ex e m. 3) P .7 uetiiistate 82 uetustate ac] uetusta P se om. S nobis BH 8 modo in homine om. S hominem Bl (m del. B3) P 9 pecudem P bestiam P uolucrem P inmortalis B1, corr. B7, mortales P 11 diri P1, deliri P3 homines Bl, corr. B* 12 ridiculo H mimo] eo P schola sic P2 seria P 13 debuit (b ex r m. 2) P 14 nobis om. P ,15 ea om. P 16 declararuil B2, declarauit H 18 uocauo Bl, corr. B1 19 sola P1, corr. P3 20 docent H 21 qui om. H ueritati P 22 describens (pr. e ex i) B 23 esse H hanc S xai ro — θνητη̃ς] Caeto )

625

ἑκατέρων φύσεων, τῆς τε ἀθανάτου καὶ τῆς θνητῆς, μίαν ἐποίει φύσιν τὴν τοῦ ἀνθρώπου, τὸν αὐτὸν πὴ μὲν ἀθάνατον, πὴ δὲ θνητὸν ποιήσας, καὶ τοῦτον φέρων ἐν μέσῳ τῆς θείας και ἀθανάτου φύσεως καὶ τῆς θνητῆς καὶ μεταβλητῆς ἵδρυσεν, ἵνα πάντα μὲν ὁρῶν πάντα θαυμάζῃ.

sed hunc fortasse aliquis in numero philosophorum conputet, quamuis in deos relatus Mercurii nomine ab Aegyptiis honoretur, nec plus ei auctoritatis tribuat quam Platoni aut Pythagorae.

maius igitur testimonium requiramus. Polites quidam consuluit Apollinem Milesium utrumne maneat anima post mortem an dissoluatur, et respondit his uersibus: [*]( auto execateron fyseon teste athanatu tcetesth netesj (in ras. m. 2) H auxb om. B, ΔΥΓΟ S ϰαì τό auio interpretandum uidetur et eadem ratione, nisi rectius cum Wachsmuthio pro xat legitur xatot uel xa; xnèt; loci Ps.-Aptilei a denique et itaque incipiunt; interpretatio lat. in BP sic incipit et hoc idem (quidem P) ex utraque natura tam inmortales (mortalis P) quam etiam mortales finunortalis P) unam efficiebat (efficiet P) naturam hominis, ap. Sedulium sic et hoc idem ex utraque natura immortalique et mortali unam faciebat naturam hominis. ) [*](BHSPJ 1 ЄKATЄΡΩ BSP, eiCATGPQN Sedulius xat] KAV S rijç] SHC B1, corr. B3 ONHTHC S, 0HTHC P 2 μίαν — ποιήσϰς] mian epoti fysisten tuanthropu ton auton pemana thanaton phedeihn et (add. m. 2) onpuesas H CTTOJCI S, ЄΠΟΙЄ Sedulius τὴν] 0HN B, TH SP ANQPQDOV P, ΑΝΘΡΟΠΟΥ Sedulius AVTQN PSedulius r.i;] IIH S MHN P 3 NASANATON S, A0ANATQN P Sedulius πὴ] II B oe] AH SP nOIHCAC S, IIQIHCAC P ϰαì toutov — tSpuoEv] cetuton feron emneso thesthia sceathanatu fyseosce testhne tesce metablete si drysen H, KAHQrrQN ΦΠΡΩΝΗΝΤ AAH- CQSHC ΘΙΙΙΑCΚΑΥ ΑΝΘΑΝΑΤΩΥ ΦΥCΙΙΩCK THCΘΝΙΙΤΙΙC KAIMHTABH THCVAPICH P TOVTQN Sedulius ΦЄPON B 4 MCCQ BS Sedulius τη̃ς ] T€C B 0CIAC S, 0AIC Sedulius AfcANATON B ΦΥCЄOC B xai) h 8 τη̃ — ι̌δρυσε] ΘЄCΑΘΝΗΘΗCΚδΙΜC | TABAЄTЄCΙδΡΥCЄN B 5 MЄTABAHTHC S IAPVCC S, APVCCN Sedulius ι̌να — θαυμάζη] in apania menoron panta thauze H, INAnANeA AAIINQPQN ΙΙΑΝΘΑΩΑΥ- MAZH P pr. aravra edd. alt. AHANI A B edd. 6 ΘΑΥΜΑZΠ B Sedulius, OAVMAZII S interpretatio latina paene eadem in B (in mg. m. 1) et P, dhiersa ap. Sedulium ad loc. Hermet. cf. Struuium, opusc. I 152 se H 7 eoj putet B in] inter S 10 quidem P 12 uerbis BS ) [*]( XVIIII. Lact. 1. ) [*]( 40 )

1. Ψυχὴ μὲν μέχρις οὖ δεσμοῖς πρὸς σῶμα κρατεῖται,
2. φθαρτὰ νοοῦσα πάθη θνηταῖς ἀλγηδόσιν εἴκει·
3. ἡνίκα δ᾽ ἀνάλυσιν βροτέην μετὰ σῶμα μαρανθὲν
4. ὡκίστην εὔρηται, ἐς αἰθέρα πᾶσα φορεῖται
5. αἰὲν ἀγήραος οὖσα, μένει δ᾽ εἰς πάμπαν ἀπειρὴς
.
6. πρωτόγονος γὰρ τοῦτο Θεοῦ διέταξε πρόνοια
.

falsa est ergo Democriti et Epicuri et Dicaearchi de animae dissolutione sententia. qui profecto non auderent de interitu animarum mago aliquo praesente disserere, qui sciret certis carminibus cieri ab inferis animas et adesse et praebere se humanis oculis uidendas et loqui et futura praedicere, et si auderent, re ipsa et documentis praesentibus uincerentur.

sed quia non peruieant animae rationem, quae tam suptilis est, ut oculos humanae mentis effugiat, interire dixerunt.

quid Aristoxenus, qui negauit omnino ullam esse animam, etiam cum uiuit in corpore? sed sicut in fidibus ex intentione neruorum effici , concordem sonum atque cantum, quem musici harmoniam uocant, ita in corporibus ex conpage uiscerum ac uigore membrorum uim sentiendi exsistere: quo nihil dici delirius potest.

uerum ille oculos quidem habuit incolumes, cor tamen caecum, quo uiuere se et habere mentem, qua id ipsum cogitauerat, non uidebat.

sed plerisque hoc philosophis accidit, ut putarent omnino non esse quicquid oculis non apparet, cum mentis acies multo clarior debeat esse quam corporis ad ea perspicienda quorum uis ac ratio sentitur potius quam uidetur.

Quoniam de immortalitate animae diximus, sequitur ut doceamus quatenus homini et quando tribuatur, ut in hoc quoque prauitatis ac stultitiae suae perspiciant errores qui mortales quosdam decretis placitisque mortalium deos esse [*](EPITOME 21 s.] c. 65, 7. ) [*](AUCTORES § 9] cf. Cic. Tusc. I 22, 51 et 10,19. ) [*](BHSPJ 2 dicearchi C 3 qd (i. e. quod) in ras. ex q (i. e. qui) S1 cere mag*o (u er.) H 4 disserei%\' B, dissere (sic corr. m. 2) S 5 adcsseV (t er., \' distinctionem add. m. 2), om. et B 8 ratione H 10 nullam S etiam om. S 11 sic (~ i. e. ut m. 3 ?) P ad sicut - effici eqs. cf. pag. 630, 3 ss. ut-gerere 12 so*num (m er.) H musichi Bl, h del. B3 armoniam BS, harmoniam HarPar 13 in] ex P uigore* (m er.) B O 14 existere HSP dici om. P 16 qu*a (i er.) P 18 quicquid] quid (corr. m. 2) P cum] et cum S mentis (i ex e m. 2) P 19 esse debeat H 20 ratio1 (a in ras. et tio add. m. 3) P 21 inmortalitate (imm- B1) B3 diximus animae H 23 \'suae\' P2t 24 quosdam] quos P ) [*]( 40* )

quae, merita quam longe ab inmortalitate semota sint, et docuimus in prioribus libris et nunc docebimus, ut appareat solam esse iustitiam quae uitam homini pariat aeternam, et solum deum qui aeternae uitae praemium largiatur.