Epistulae

Ad te ipsum ueniam, συμμύστην, sodalem et amicum meum, meum, inquam, amicum ante quam notum, et precabor, ne adsentationem in necessitudine suspiceris; quin potius uel errare me aestimato uel amore labi quam amicum adulatione decipere. magnum habes ingenium, infinitam sermonis supellectilem: et facile loqueris et pure, facilitasque ipsa et puritas mixta prudentiae est. capite quippe sano omnes sensus uigent.

huic prudentiae et eloquentiae si accederet uel studium uel intellegentia scripturarum, uiderem te breui arcem tenere nostrorum et ascendentem cura Ioab tecta Sion canere in domatibus, quod in cubiculis cognouisses. accingere, quaeso te, accingere. nil sine magno uita labore dedit mortalibus. nobilem te ecclesia habeat, ut prius senatus habuit. praepara tibi diuitias, quas cotidie eroges et numquam deficiant, dum uiget aetas, dum adhuc canis spargitur caput, antequam \'subeant morbi tristisque senectus et labor et