Epistulae

quid loquimur de infantiae temporibus usque ad extremam et decrepitam senectutem, cum hoc et languor faciat et inediae (et) maeror, ut uultus prius pulcherrimus feminarum ad tantam transeat foeditatem, ut amor in odia commutetur? super hac condicione mortalium et Isaias loquitur: omnis caro faenum et omnis gloria eius quasi flos faeni, faenum aruit, flos decidit.

iuxta Septuaginta quoque similiter explanandum est: omne, quod in saeculo longum uidetur, apud te, deus, breue est. dies enim et anni, quibus humana uita contracta est, si comparentur aeternitati, reputabuntur pro nihilo. sicuti enim herba mane creuit, floruit et siccatur, ad uesperam indurescit et deperit, ita erit omnis hominum pulchritudo.

Consumpti enim sumus in f uror e tuo et in indignatione tua conturbati sumus. Septuaginta: quia defecimus in ira tua et in furore tuo turbati sumus. pro eo, quod nos diximus: turbati sumus; Symmachus et Aquila transtulerunt: accelerauimus; breuitatem autem uitae significat humanae. quodque intulit: in ira tua et in furore tuo, sententiae dei ostendit perseuerantiam, cui omnes homines subiacemus, illi uidelicet: terra es et in terram ibis.