De consolatione philosophiae

Sed puniri improbos iustum, impunitos vero elabi iniquum esse manifestum est. — Quis id neget?

— Sed ne illud quidem, ait, quisquam \' negabit bonum esse omne, quod iustum est, contraque, quod iniustum est, malum. — Liquere respondi.

Tum ego: Ista quidem consequentia sunt eis, quae paulo ante conclusa sunt; sed quaeso, inquam, te, nullane animarum supplicia post defunctum morte corpus relinquis?

— Et magna quidem, inquit, quorum alia poenali acerbitate, alia vero purgatoria clementia exerceri puto, sed nunc de his disserere consilium non est.

Id vero hactenus egimus, ut, quae indignissima tibi \' videbatur malorum potestas, eam nullam esse cognosceres, quosque impunitos querebare, videres numquam improbitatis suae carere suppliciis, licentiam, quam cito finiri precabaris, nec longam esse disceres infelicioremque fore, si diuturnior, infelicissimam vero, si esset aeterna; post haec miseriores esse improbos iniusta impunitate dimissos quam iusta ultione punitos.

Cui sententiae consequens est, ut tum demum gravioribus suppliciis urgueantur, cum impuniti esse creduntur. —

Tum ego: Cum tuas. mauajn, rationes considero, nihil 26 dici verius -puto, at si ad hominum iudicia revertar, quis ille est, cui haec non credenda. modo, sed saltem audienda videantur? — Ita. est. inquit illa..

Nequeunt enim oculos tenebris assuetos ad lucem perspicuae veritatis attollere similesque avibus sunt, quarum intuitum nox inluminat, dies caecat; dum enim non rerum ordinem, sed suos [*]( .5 sqq. υ.90, 25 8 negavit PT1V1DKE 9 est om. P 13 acer- PTLVDKE vitate PT1VDK 16autquMP 22 demissos PVDE )

Vide autem, quid aeterna. lex sanciat. Melionbus animum conformaveris: nihil opus est iudice praemium defe-.

rente, tu te ipse excellentioribus addidisti. Studium ad peiora. deflexeris: extra. ne quaesieris ultorem, tu te ipse in, deteriora. trusisti, veluti, si vicibus sordidam humum caelumque-

lumque respicias, cunctis extra cessantibus ipsa cernendi ratione nunc caeno, nunc sideribus interesse videaris. At vulgus ista non respicit;

quid igitur, hisne accedamus, quos beluis similes esse monstravimus? Quid si quis amisso penitus visu ipsum etiam se habuisse oblivisceretur intuitum nihilque sibi ad humanam perfectionem deesse arbitraretur,

num videntes eadem caeco putaremus? Nam ne illud quidem adquiescent, quod aeque validis rationum nititur fir-

mamentis, infeliciores eos esse, qui faciant, quam q patiantur iniuriam. — Vellem, inquam, has ipsas audire i rationes.

— Omnem, inquit, improbum num supplicio dignum negas? — Minime. — Infelices vero esse, qui sint improbi. multipliciter liquet. — Ita, inquam. — Qui igitur supplicio digni sunt, miseros esse non dubitas. — Convenit, inquam

— Si igitur cognitor, ait, resideres, cui supplicium inici dum putares, eine qui fecisset an qui pertulisset iniuriam?

— Nec ambigo, inquam, quin perpesso satisfacerem dolore facientis.

— Miserior igitur tibi iniuriae inlator quam acceptor esse videretur. — Consequitur, inquam. Hac igitur aliisque causis ea radice nitentibus. quod turpitudo suapte natura miseros faciat, apparet inlatam cuilibet iniuriam non accipientis, sed inferentis esse miseriam. —.--WI

Atqui nunc. ait, contra faciunt oratores; pro his enim qui grave quid acerbumque perpessi sunt, miserationem [*]( PTLVDKE ) [*](5 ipsu P 7 truxisti P 8 cernenda P 14 caeco Βασ (ταὺτὰ τω̨̄̄ τυϕλω̨̄ Plan.) caecos libri P<tp. 18 nnqua P 24 doleremde dolorem D1 26 hinc T2L2E2 27 aliisque de far. 15090 aliis ce rd. P<tp. aliisve Eng.2 (Plan.: ταύτη .. τη̄ αιτία xcl ἑτἑϱαις, cf. Βασ.) 31 aeerunmque PTT acerhumque ut ttd. L* miserationum P )