De consolatione philosophiae

— Ita est. inquam. — Igitur sufficientiae potentiaeque una est eademque natura. — Sic videtur. — Quod vero huius modi sit. spernendumne esse censes an contra rerum [*]( 20 cf. infra 73, 19; 82,12. Plat. Phaedr. 263 a (δοϰω̃ μέν 8 λέγεις μανϑάνειν, έτι δ\' ειπέ σαϕέστεϱον) similesque locos adfert Klingaer 4 ) [*](PTLVDKE) [*](6 nec scire Tl 12 tunc P 14 sufficerit PTDKlEl 17 gloriae Tl ut vid., VILaudlEt 20 apertius ex te D* cognoscere apertius LT* ex te cogn. malim apertius V 24 agere inpotentia P )

— Addamus igitur sufficientiae potentiaeque reverentiam, ut haec tria unum esse iudicemus. — Addamus, si quidem vera volumus confiteri. —

Quid vero, inquit, obscurumne hoc atque ignobile censes esse an omni celebritate clarissimum?

Considera vero, ne, quod nihilo indigere, quod potentissimum, quod honore dignissimum esse concessum est, egere claritudine, quam sibi praestare non possit, atque ob id aliqua ex parte videatur abiectius.

— Non possum, inquam, quin hoc, uti est, ita etiam celeberrimum esse confitear.

— Consequens igitur est, ut claritudinem superioribus tribus nihil differre fateamur. — Consequitur, inquam.

— Quod igitur nullius egeat alieni, quod suis cuncta viribus possit, quod sit clarum atque reverendum, nonne hoc etiam constat esse laetissimum?

— Sed unde huic, inquam, tali maeror ullus obrepat, ne cogitare quidem possum, quare plenum esse laetitiae, si quidem superiora manebunt, necesse est confiteri.

-- Atqui illud quoque per eadem necessarium est sufficientiae, potentiae, claritudinis, reverentiae, iucunditatis nomina quidem esse diversa, nullo modo vero discrepare substantiam. — Necesse est, inquam. —

Hoc igitur, quod est unum simplexque natura, pravitas humana dispertit et, dum rei, quae partibus caret, partem conatur adipisci, nec portionem, quae nulla est, nec ipsam, quam minime affectat, assequitur. — Quonam, inquam.

modo? — Qui divitias, inquit, petit penuriae fuga, de potentia nihil laborat, vilis obscurusque esse mavult multas etiam sibi naturales quoque subtrahit voluptates, ne pecuniam, quam paravit, amittat.

Sed hoc modo ne sufficientia quidem contingit ei, quem valentia deserit, quem [*](20 cf. Plat. Prot. 329 c. d ) [*]( .1 ad PT1L1VK 11 confiteor TLX 14 posset F 2+ dis- )[*](PTLVDKE ) [*]( Petit P 27 fugat PKl 27 sq. deponentia PTl 29 nec 1\'1 30 nec TIK Peip. )

molestia pungit, quem vilitas abicit, quem recondit obscuritas. Qui vero solum posse desiderat, profligat opes, despicit

voluptates honoremque potentia carentem, gloriam quoque nihili pendit. Sed hunc quoque quam multa deficiant, vides: fit enim, ut aliquando necessariis egeat, ut anxietatibus

mordeatur, cumque haec depellere nequeat, etiam id, quod maxime petebat. potens esse desistat. Similiter ratiocinari de honoribus, gloria, voluptatibus licet; nam cum unumquodque horum idem quod cetera sit, quisquis horum aliquid sine ceteris petit, ne illud quidem, quod desiderat.

apprehendit. — Quid igitur, inquam, si qui cuncta simul cupiat adipisci? — Summam quidem ille beatitudinis velit: sed num in his eam repperiet, quae demonstravimus id.

quod pollicentur, non posse conferre? — Minime, inquam. — In his igitur, quae singula quaedam expetendorum praestare creduntur, beatitudo nullo modo vestiganda est. — Fateor, inquam. et hoc nihil dici verius potest. —