Explanatio Psalmorum XII

Ambrose, Saint, Bishop of Milan

Ambrose. Sanctii Ambrosii Opera, Pars Sexta (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 64). Petschenig, Michael, editor. Vienna; Leipzig: F. Tempsky; G. Freytag, 1919

terra Zabulon et terra Neptalim, uiam maris trans Iordane . unde potest quis colligere, quae proprietas uniuscuiusque singularum fuerit tribuum, ut certis quibusque finitimis iungerentur, quo paulatim etiam gentibus infunderetur cognitio caelestium sacramentorum . quod utique potest intellegi de illa muliere Chananaea, quae exiuit de finibus suis, ut domino Iesu occurreret transeunti et posthabitis simulacris suis adoraret uerum salutis auctorem; cui testi-

monium dedit dominus noster Iesus Christus, quod magna esset fides eius. resplendebat quidem iam gratia euangelii et praesentiae lumen augustae; sed tamen, quia sponte exiuit et misericordiam postulauit et dominum pia uoce confessa est et quasi fastidio habita in clamore petitionis propriae perseuerauit, non mediocrem [*]( 5 cf. I Cor. 2, 6 7 cf. Hebr. 5,14 8 cf. Hebr. 5, 12 9 cf. II Thess. 3,1 10 cf. Ps. 146,1 18 *Esai. 9,1 23 cf. Matth. 15, 22sqq. ) [*]( 4 misteria D 14 filistienses « phi (-y- E) listiim enim (enim om. Dml) 0 Philistiim a Philisthiim v tribus] tribui flav eidem fl et in mg. a iidem av 15 appropinquabat F et in mg. a amanitae A ammonite flm2 (av) 16 sidones Bml sydonis C0 17 . 19 Nephthalim v 18 esayas B ysaias Ofl Isaias v 19 uiam (66dv) scripsi uia cadd. av iordaaem a(av) 25 simulachris BDF 28 augustae] auctoiis A 30 prorogatiuam P. )

297
praerogatiuam accepit istiusmodi mulier, quae prima exiuit de gentium nationibus et perseucranti obsecratione tantum domini testimonium meruit reportare.

In quo quidem loco uelut quosdam dubitasse cognoui, quidsitquodait: non sum missus nisiadoues quae perierunt domus Israel, quasi nobilitatem generis electi ad saluandas animas dominus quaesisse uideatur, qui uenit, ut omnes redimerentur. sed ostendere dignatus propositum, quod eos, quos primo elegerat, nequaquam refutare cupiebat et saepe deuios et errantes tamen paterno quodam reuocare quaerebat affectu. sed ubi ipsi auctorem proprium reliquerunt, sciens se deum montium esse, non uallium et regnum caelorum non a fastidientibus, sed a cogentibus diripi, paulatim conuersus ad gentes est, ut et nationum plus probaretur affectus et illorum merito pertinacia condemnaretur.