Ab urbe condita

dato deinde signo ex equo desilit et proximum signiferum manu arreptum secum in hostem rapit “infer,

miles,” clamitans “signum.” quod ubi videre ipsum Camillum, iam ad munera corporis senecta invalidum, vadentem in hostes, procurrunt pariter omnes clamore sublato “sequere imperatorem” pro se quisque clamantes.

emissum etiam signum Camilli iussu in hostium aciem ferunt, idque ut repeteretur concitatos antesignanos;

ibi primum pulsum Antiatem, terroremque non in primam tantum aciem sed etiam ad subsidiarios perlatum.

nec vis tantum militum movebat excitata praesentia ducis, sed quod Volscorum animis nihil terribilius erat quam ipsius Camilli forte oblata species;

ita, quocumque se intulisset, victoriam secum haud dubiam trahebat. maxime id evidens fnit, cum in laevum cornu prope iam pulsum arrepto repente equo cum scuto pedestri advectus conspectu suo proelium restituit ostentans vincentem ceteram aciem.