Ab urbe condita

Graccho, priusquam ex Lucanis moveret, sacrificanti triste prodigium factum est:

ad exta sacrificio perpetrato angues duo ex occulto adlapsi adedere iocur conspectique repente ex oculis abierunt.

ob id cum haruspicum monitu sacrificium instauraretur atque intentius exta reservarentur, iterum ac tertium tradunt adlapsos libatoque iocinere intactos angues abisse.

cum haruspices ad imperatorem id pertinere prodigium praemonuissent et ab occultis cavendum hominibus consultisque, nulla tamen providentia fatum imminens moveri potuit.

Flavusi Lucanus fuit caput partis eius Lucanorum — cum pars ad Hannibalem defecisset — , quae cum Romanis stabat, et iam altero anno in magistratu erat, ab iisdem illis creatus praetor.

is mutata repente voluntate locum gratiae apud Poenum quaerens neque transire ipse neque trahere ad defectionem Lucanos satis habuit, nisi imperatoris et eiusdem hospitis proditi capite ac sanguine foedus cum hostibus sanxisset.

ad Magonem,

Mago ibi pedites equitesque armatos — et capere eas latebras ingentem numerum — occuleret.

loco satis inspecto atque undique explorato dies composita gerendae rei est.

Flavus ad Romanum imperatorem venit. rem se ait magnam incohasse, ad quam perficiendam ipsius Gracchi opera opus esse. omnium populorum praetoribus, qui ad Poenum in illo communi Italiae motu descissent,

persuasisse, ut redirent in amicitiam Romanorum, quando res quoque Romana, quae prope exitium clade Cannensi venisset, in dies melior atque auctior fieret, Hannibalis vis senesceret ac prope ad nihilum venisset.

veteri delicto haud inplacabilis fore Romanos: nullam umquam gentem magis exorabilem promptioremque veniae dandae fuisse.

quotiens rebellioni etiam maiorum suorum haec ab sese dicta; ceterum ab ipso Graccho eadem haec audire malle eos praesentisque contingere dextram et id pignus fidei secum ferre.

locum se concilio iis dixisse a conspectu amotum haud procul castris Romanis; ibi paucis verbis transigi rem posse, ut omne nomen Lucanum in fide ac societate Romana sit.

Gracchus fraudem et sermoni et rei abesse ratus ac similitudine veri captus cum lictoribus ac turma equitum e castris profectus duce hospite in insidias praecipitatur.

hostes subito exorti, et, ne dubia proditio esset, Flavus iis se adiungit.

tela undique in Gracchum atque equites coniciuntur. Gracchus ex equo desilit; idem ceteros facere iubet hortaturque, ut, quod unum reliquum fortuna fecerit, id cohonestent virtute.

reliquum autem quid esse paucis a multitudine in valle silva ac montibus saepta circumventis praeter mortem?

id referre, utrum praebentes corpora pecorum modo inulti trucidentur,

Lucanum proditorem ac transfugam omnes peterent; qui victimam prae se ad inferos misisset, eum decus eximium, egregium solacium suae morti inventurum.