Georgics
Virgil
Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.
- tollentemque minas et sibila colla tumentem
- deice. Iamque fuga timidum caput abdidit alte,
- cum medii nexus extremaeque agmina caudae
- solvuntur, tardosque trahit sinus ultimus orbis.
- Est etiam ille malus Calabris in saltibus anguis,
- squamea convolvens sublato pectore terga
- atque notis longam maculosus grandibus alvum
- qui, dum amnes ulli rumpuntur fontibus et dum
- vere madent udo terrae ac pluvialibus austris
- stagna colit, ripisque habitans hic piscibus atram
- improbus ingluviem ranisque loquacibus explet;
- postquam exusta palus, terraeque ardore dehiscunt,
- exsilit in siccum et flammantia lumina torquens
- saevit agris asperque siti atque exterritus aestu.
- Ne mihi tum mollis sub divo carpere somnos
- neu dorso nemoris libeat iacuisse per herbas,
- cum positis novus exuviis nitidusque iuventa
- volvitur, aut catulos tectis aut ova relinquens
- arduus ad solem et linguis micat ore trisulcis.
- Morborum quoque te causas et signa docebo.