Eclogues
Virgil
Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.
- O quotiens et quae nobis Galatea locuta est!
- partem aliquam, venti, divom referatis ad auris!
- Quid prodest, quod me ipse animo non spernis, Amynta.
- si, dum tu sectaris apros, ego retia servo?
- Phyllida mitte mihi: meus est natalis, Iolla;
- cum faciam vitula pro frugibus, ipse venito.
- Phyllida amo ante alias; nam me discedere flevit,
- et longum “formose, vale, vale,” inquit, “Iolla.”
- Triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres.
- arboribus venti, nobis Amaryllidis irae.
- Dulce satis umor, depulsis arbutus haedis,
- lenta salix feto pecori, mihi solus Amyntas.
- Pollio amat nostram, quamvis est rustica, Musam:
- Pierides vitulam lectori pascite vestro.
- Pollio et ipse facit nova carmina: pascite taurum,
- iam cornu petat et pedibus qui spargat arenam.
- Qui te, Pollio, amat, veniat quo te quoque gaudet:
- mella fluant illi, ferat et rubus asper amomum.
- Qui Bavium non odit, amet tua carmina, Maevi,
- atque idem iungat vulpes et mulgeat hircos.