Eclogues
Virgil
Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.
- Nonne fuit satius tristis Amaryllidis iras
- atque superba pati fastidia, nonne Menalcan,
- quam vis ille niger, quamvis tu candidus esses ?
- o formose puer, nimium ne crede colori!
- alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur.
- Despectus tibi sum, nec qui sim quaeris, Alexi,
- quam dives pecoris, nivei quam lactis abundans.
- mille meae Siculis errant in montibus agnae;
- lac mihi non aestate novum, non frigore defit;
- canto quae solitus, si quando armenta vocabat,
- Amphion Dircaeus in Actaeo Aracimtho.
- Nec sum adeo informis: nuper me in litore vidi,
- cum placidum ventis staret mare; non ego Daphnim
- iudice te metuam, si numquam fallit imago.
- O tantum libeat mecum tibi sordida rura
- atque humilis habitare casas, et figere cervos,
- haedorumque gregem viridi compellere hibisco!
- Mecum una in silvis imitabere Pana canendo.
- Pan primus calamos cera coniungere pluris
- instituit; Pan curat ovis oviumque magistros.