De Rerum Natura
Lucretius
-
- parvula, pumilio, chariton mia, tota merum sal,
- magna atque inmanis cataplexis plenaque honoris.
- balba loqui non quit, traulizi, muta pudens est;
- at flagrans, odiosa, loquacula Lampadium fit.
- ischnon eromenion tum fit, cum vivere non quit
- prae macie; rhadine verost iam mortua tussi.
- at nimia et mammosa Ceres est ipsa ab Iaccho,
- simula Silena ac Saturast, labeosa philema.
- cetera de genere hoc longum est si dicere coner.
- sed tamen esto iam quantovis oris honore,
- cui Veneris membris vis omnibus exoriatur;
- nempe aliae quoque sunt; nempe hac sine viximus ante;
- nempe eadem facit et scimus facere omnia turpi
- et miseram taetris se suffit odoribus ipsa,
- quam famulae longe fugitant furtimque cachinnant.
- at lacrimans exclusus amator limina saepe
- floribus et sertis operit postisque superbos
- unguit amaracino et foribus miser oscula figit;
- quem si iam ammissum venientem offenderit aura
- una modo, causas abeundi quaerat honestas
- et meditata diu cadat alte sumpta querella
- stultitiaque ibi se damnet, tribuisse quod illi
- plus videat quam mortali concedere par est.
- nec Veneres nostras hoc fallit; quo magis ipsae
- omnia summo opere hos vitae poscaenia celant,
- quos retinere volunt adstrictosque esse in amore,
- ne quiquam, quoniam tu animo tamen omnia possis
- protrahere in lucem atque omnis inquirere risus
- et, si bello animost et non odiosa, vicissim
- praetermittere et humanis concedere rebus.
- Nec mulier semper ficto suspirat amore,
- quae conplexa viri corpus cum corpore iungit
- et tenet adsuctis umectans oscula labris;
- nam facit ex animo saepe et communia quaerens
- gaudia sollicitat spatium decurrere amoris.
- nec ratione alia volucres armenta feraeque
- et pecudes et equae maribus subsidere possent,
- si non, ipsa quod illarum subat, ardet abundans
- natura et Venerem salientum laeta retractat.
- nonne vides etiam quos mutua saepe voluptas
- vinxit, ut in vinclis communibus excrucientur,
- in triviis cum saepe canes discedere aventis
- divorsi cupide summis ex viribus tendunt,
- quom interea validis Veneris compagibus haerent?
- quod facerent numquam, nisi mutua gaudia nossent,
- quae iacere in fraudem possent vinctosque tenere.
- quare etiam atque etiam, ut dico, est communis voluptas.
- Et commiscendo quom semine forte virilem
- femina vim vicit subita vi corripuitque,
- tum similes matrum materno semine fiunt,
- ut patribus patrio. sed quos utriusque figurae
- esse vides, iuxtim miscentes vulta parentum,
- corpore de patrio et materno sanguine crescunt,
- semina cum Veneris stimulis excita per artus
- obvia conflixit conspirans mutuus ardor,
- et neque utrum superavit eorum nec superatumst.
- fit quoque ut inter dum similes existere avorum
- possint et referant proavorum saepe figuras,
- propterea quia multa modis primordia multis
- mixta suo celant in corpore saepe parentis,
- quae patribus patres tradunt a stirpe profecta.
- inde Venus varia producit sorte figuras,
- maiorumque refert voltus vocesque comasque;
- quandoquidem nihilo magis haec de semine certo
- fiunt quam facies et corpora membraque nobis.
- et muliebre oritur patrio de semine saeclum
- maternoque mares existunt corpore creti;
- semper enim partus duplici de semine constat,
- atque utri similest magis id quod cumque creatur,
- eius habet plus parte aequa; quod cernere possis,
- sive virum suboles sivest muliebris origo.
- Nec divina satum genitalem numina cuiquam
- absterrent, pater a gnatis ne dulcibus umquam
- appelletur et ut sterili Venere exigat aevom;
- quod plerumque putant et multo sanguine maesti
- conspergunt aras adolentque altaria donis,
- ut gravidas reddant uxores semine largo;
- ne quiquam divom numen sortisque fatigant;