Philippicae

cum, ut scitis, hoc triduo vel quadriduo tristis a Mutina fama manaret, inflati laetitia atque insolentia impii cives unum se in locum, ad illam curiam furiis[*](curiam furiis Madvig: furiam viribus b1: curiam iuris (vel viris) t: curiam viribus cett.) potius suis quam rei publicae infelicem congregabant. ibi cum consilia inirent de caede nostra partirenturque inter se qui Capitolium, qui rostra[*](rostra Faernus: ostia s: hostia cett.), qui urbis portas occuparent, ad me concursum futurum civitatis putabant. quod ut cum invidia mea fieret et cum vitae etiam periculo, famam istam fascium dissipaverunt; fascis ipsi ad me delaturi fuerunt. quod cum esset quasi mea voluntate factum, tum in me impetus[*](impetusin mg. archetypi erat, nisi fallor, in peius, cf. § 13 et ii §§ 104, 106) conductorum hominum quasi in tyrannum parabatur; ex quo caedes esset vestrum omnium consecuta. quae[*](quaefort. quod (quod pro sed hab. os ante suo)) res patefecit, patres conscripti, sed suo tempore totius[*](totius bs: totiusque hotv) huius sceleris fons aperietur.

itaque P. Apuleius, tribunus plebis, meorum omnium consiliorum periculorumque iam inde a consulatu meo testis, conscius, adiutor, dolorem ferre non potuit doloris mei: contionem habuit maximam populo Romano unum atque idem sentiente. in qua contione cum me pro summa nostra coniunctione et familiaritate liberare suspicione fascium vellet, una voce cuncta contio declaravit nihil esse a me umquam de re publica nisi optime cogitatum. post hanc habitam contionem duabus tribusve horis optatissimi nuntii et litterae venerunt: ut idem dies non modo iniquissima me invidia liberarit[*](liberaret codd.: corr. Manutius) sed etiam celeberrima populi Romani gratulatione auxerit.

haec interposui, patres conscripti, non tam ut pro me dixerim[*](dicerem mg. Cratandri)—male enim mecum ageretur, si parum vobis essem sine defensione purgatus—quam ut quosdam nimis ieiuno animo et angusto monerem, id quod semper ipse fecissem, uti excellentium civium virtutem imitatione dignam, non invidia putarent. Magnus est in re publica campus, ut sapienter dicere M. Crassus[*](dicere M. scripsi: dicerẽ t: dicere cett.: dicere L. coni. Halm) solebat, multis apertus cursus ad laudem. Vtinam quidem illi principes viverent qui me post meum consulatum, cum eis ipse cederem, principem non inviti videbant! hoc vero tempore in tanta inopia constantium et fortium consularium quo me dolore adfici creditis, cum alios male sentire, alios nihil omnino curare videam, alios parum constanter in suscepta causa permanere sententiamque suam non semper utilitate rei publicae, sed tum[*](tum (cum Naugerius (1)) spe tum Halm Naugerium secutus: tum spectum t: conspecto (-tu h) cett.) spe tum timore moderari?

quod si quis de contentione principatus laborat, quae nulla esse debet, stultissime facit, si vitiis cum virtute contendit; ut enim cursu cursus, sic in viris fortibus virtus virtute superatur. tu, si ego de re publica optime sentiam, ut me vincas, ipse pessime senties? aut[*](aut nam t: fort. num bonorum ad me t), si ad me bonorum concursum fieri videbis, ad te improbos invitabis? nollem, primum rei publicae causa, deinde etiam dignitatis tuae. sed si principatus ageretur, quem numquam expetivi, quid tandem mihi esset[*](esset om. t) optatius? ego enim malis sententiis vinci non possum, bonis forsitan possim et libenter.

haec populum Romanum videre, animadvertere, iudicare quidam moleste ferunt. poteratne fieri ut non proinde[*](proinde t: perinde cett.) homines de[*](de suppl. Ferrarius) quoque ut quisque mereretur iudicarent? Vt enim de universo senatu populus Romanus verissime iudicat nullis rei publicae temporibus hunc ordinem firmiorem aut fortiorem fuisse, sic de uno quoque nostrum et maxime qui hoc loco sententias dicimus sciscitantur omnes, avent audire quid quisque senserit: ita de quoque[*](diu quoque s: de uno quoque hv) ut quemque meritum arbitrantur existimant.

memoria tenent me ante diem xiii[*](xiii Budaeus: xiiii codd.). Kalendas Ianuarias principem revocandae libertatis fuisse; me ex Kalendis Ianuariis ad hanc horam invigilasse rei publicae; meam domum measque auris dies noctesque[*](noctesque t: et noctes cett.) omnium praeceptis monitisque patuisse; meis litteris, meis nuntiis, meis cohortationibus omnis qui ubique essent ad patriae praesidium excitatos; meis sententiis a Kalendis Ianuariis numquam legatos ad Antonium; semper illum hostem, semper hoc bellum, ut ego qui omni tempore verae pacis auctor fuissem huic essem nomini pestiferae pacis inimicus; idem P.

Ventidium[*](P. Ferrarius: r. tv: om. bhos), cum alii praetorem[*](cum alii praetorem Garatoni: cum alii p.r. t.r. volusenum b: cum aliis tr. pl. volusenum ot (voluisse nũ o): cum aliis tr. pl. voluisse unum s: cum alii tr. pl. voluissent (vocavissent p) num vp: volusenum vel voluisse nũ. (unũ) voc. voluissent (l. 20) dittografi/an puto), ego semper hostem. has in sententias meas si consules[*](consules Manutius: gg. t: coss. designati (desigg. s) cett.) discessionem facere voluissent, omnibus istis latronibus auctoritate ipsa senatus iam pridem de manibus arma cecidissent. sed quod tum non licuit, patres conscripti, id hoc tempore non solum licet verum etiam necesse est, eos qui re sunt hostes verbis notari[*](verbis notari del. Pluygers), sententiis nostris hostis iudicari.

antea cum hostem ac[*](ac t: aut cett.) bellum nominassem, semel et saepius sententiam meam de numero sententiarum sustulerunt: quod in hac causa iam fieri non potest. ex litteris enim C. Pansae A. Hirti consulum, C. Caesaris pro praetore, de honore dis immortalibus habendo sententias dicimus[*](dicimus bt: diximus cett.). supplicationem modo qui decrevit, idem imprudens hostis iudicavit; numquam enim in civili bello supplicatio decreta est. decretam dico[*](decreta dico o, Faernus)?