Carmina
Catullus
Catullus, Gaius Valerius. Carmina. Merrill, Elmer Truesdell, editor. Boston: Ginn, 1893.
- saepe illam audivi furtiva voce loquentem
- solam cum ancillis haec sua flagitia,
- nomine dicentem quos diximus, ut pote quae mi
- speraret nec linguam esse nec auriculam.
- praeterea addebat quendam, quem dicere nolo
- nomine ne tollat rubra supercilia.
- longus homo est, magnas cui lites intulit olim
- falsum mendaci ventre puerperium.”
- Quod mihi fortuna casuque oppressus acerbo
- conscriptum hoc lacrimis mittis epistolium,
- naufragum ut eiectum spumantibus aequoris undis
- sublevem et a mortis limine restituam,
- quem neque sancta Venus molli requiescere somno
- desertum in lecto caelibe perpetitur,
- nec veterum dulci scriptorum carmine musae
- oblectant, cum mens anxia pervigilat,
- id gratum est mihi, me quoniam tibi dicis amicum
- muneraque et Musarum hinc petis et Veneris.
- sed tibi ne mea sint ignota incommoda, Manli,
- neu me odisse putes hospitis officium,