Dialogi

Praeclare, inquit Postumianus, nostros istos, ut Martini non egrediantur exemplum , tua constringit oratio, sed profiteor tibi quia haec surdis auribus audientur.

nam si Martini sequeremur uias, numquam causas de osculo diceremus et uniuersis . scaenae opinionis opprobriis careremus. ceterum, sicut tu soles dicere, cum edacitatis argueris, Galli sumus: ita nos in hac parte numquam nec Martini exemplo uel tuis disputationibus corrigemur.

uerumtamen haec nobis iam dudum agentibus, quid tu tam obstinate, Sulpici, taces? Ego uero, inquam, non solum modo taceo, sed olim de istis tacere disposui. nam quia quandam uiduam uagam, nitidulam, sumptuosam obiurgauerim lasciuius uictitantem, itidemque uirginem adulescenti cuidam mihi [*]( 1 uita ABFMQV: uita sua v 2 sub uiro uiuens om. V 3 ministrauit edenti V: ministrauit. Haec edenti (edente A) AFQ, ministrauit. haec edenti adstitit v 4 ausa V: ausa est AFv II participari conuiuio r 5 nec imperet Filet om. F in rasura 6 deo V 7 adscita — praelata est om. V 8 audiuit A 10 teneat V: teneat exemplum AFv 13 et postumianus (minio) praeclare inquam V II nostros om. V 14 egpredeantur V 16 numquam — diceremus et om. V et cod. Trudonensis (Giselini), in alio Gis. libro eadem erasa sunt II uniuersis F, sed is in litura, uniuersa A 17 sceuae F, sed c erasa II opinionias. F, opinionis et A II obprobriis A II ceterum V: uerum AFv 19 nec V: uel ÅFv 20 corrigemur V: corrigendi (—dos corr.) fatemur Fv, corrigendi. fatemur teuthones Humus A 21 sulpicii V; additum minio in eodem (post taces) seuerus sulpicius II ego uero V: egoneABFQ, ego v II inquam B et corr. F: om. V, inquit A Q 22 disui V 24 uiuentem 2 codd. Gisel. II mihi caro om. V )

unde quaeso taceatis, ne etiam quod uos loquimini ad meam referatur inuidiam. tota nobis istorum memoria relinquatur: ad Martinum potius reuertamur.

tu Galle, ut adgressus es, coeptum opus explica. Tum ille, iam quidem uobis, inquit, tanta narraui, ut satisfacere studiis uestris meus sermo debuerit: sed quia uoluntati uestrae non obsecundare mihi non licet, quantum adhuc diei superest loquar.

nam certe dum stramen illud, quod in lectos nostros paratur, aspicio, subuenit in memoriam etiam de stramine, m quo Martinus iacuerat, factam esse uirtutem.

res ita gesta est. Claudiomagus uicus est in confinio Biturigum adque Turonorum. ecclesia ibi est celebris religione sanctorum nec minus gloriosa sacrarum uirginum multitudine. praeteriens ergo Martinus in secretario ecclesiae habuit mansionem.

post discessum illius cunctae in secretarium illud uirgines inruerunt: adlambunt singula loca, ubi aut sederat uir beatus aut steterat, stramentum etiam, in quo iacuerat, partiuntur.

una earum post dies paucos partem straminis, quam sibi pro benedictione collegerat, energumeno, quem spiritus erroris agitabat, de ceruice suspendit. nec mora, dicto citius eiecto daemone persona curata est.