Vita Sancti Martini

Severus, Sulpicius

Severus, Sulpicius. Sulpicii Severi libri qui supersunt (Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, Volume 1). Halm, Karl, editor. Vienna: Gerold, 1866.

Adque ut minora tantis inseram — quamuis, ut est nostrorum aetas temporum, quibus iam deprauata omnia adque corrupta [*]( cum aut digitis — inditae sunt AF, nam aut digitis - inditae 11 27 porsaepe AFv II fugauerunt V: effagauerunt ÅFv 2 quartanis BM 4 accessu BM, ut uidetur: accensu, AF, itetn V, sed in hoc s manu posteriore in rasura scripta est. Retinuimus lectionem uulgatam, cum salt- locutio accessio febris vulgaris sit, sed rasura in V probabiie fit Sulpicium scripsisse in ipso accentu (i. e. incremento) ardoris, cuius locutionis haec similia accentus hiemis, doloris etc. in lexicis adferuntwr II febris fugata F 6 uoueret A II uirginitatis V II dicaret AFV II profectus F pr. m. 7 praesens ob uirtutem AFQ II quae] per quas F m. 2 in ras. 10 Paulinus magni uir V: Faulinus uero uir magni AFv 12 pinicillo V, peniculo AFv 14 caenaculo F, coenaculo v 15 grados V et pr. m. F 16 et] nec V; an nec raodicis ? 17 unguedine V: unguento BM, unguine AFro 18 superlinire linores BMV: membra contingere AFv 19 sed BMV: sed quia AFv 21 excellentioribus F 23 inferam\' F (sed uirgula uidetur a 2 m.) )

129
sunt, paene praecipuum sit, adulationi regiae sacerdotalem non cessisse constantiam —, cum ad imperatorem Maximum, ferocis ingenii uirum et bellorum ciuilium uictoria elatum, plures ex diuersis orbis partibus episcopi conuenissent et foeda circa principem omnium adulatio notaretur seque degenere inconstantia regiae clientelae sacerdotalis dignitas subdidisset, in solo Martino apostolica auctoritas permanebat.

nam et si pro aliquibus regi supplicandum fuit, imperauit potius quam rogauit, et a conuiuio eius frequenter rogatus abstinuit, dicens se mensae eius participem esse non posse, qui imperatores unum regno, alterum uita expulisset.

postremo, cum Maximus se non sponte sumpsisse imperium adfirmaret, sed inpositam sibi a militibus diuino nutu regni necessitatem armis defendisse, et non alienam ab eo Dei uoluntatem uideri, penes quem tam incredibili euentu uictoria fuisset, nullumque ex aduersariis nisi in acie occubuisse, tandem uictus uel ratione uel precibus ad conuiuium uenit, mirum in modum gaudente rege, quod id impetrasset.

conuiuae autem aderant, uelut ad diem festum euocati, summi adque inlustres uiri, praefectus idemque consul Euodius, uir quo nihil umquam iustius fuit, comites duo summa potestate praediti, frater regis et patruus: medius inter hos Martini presbyter accubuerat, ipse autem in sellula iuxta regem posita consederat.

ad medium fere conuiuium, ut moris est, pateram regi minister obtulit. ille sancto admodum episcopo potius dari iubet, expectans adque ambiens, ut ab illius dextera poculum sumeret.