De Mortibus Persecutorum

Non multo post Valerianus quoque non dissimili furore correptus impias manus in deum intentauit et multum quamuis breui tempore iusti sanguinis fudit. at illum deus nouo ac singulari poenae genere adfecit, ut esset posteris documentum aduersarios dei semper dignam scelere suo recipere mercedem.

hic captus a Persis non modo imperium, quo fuerat insolenter usus, sed etiam libertatem, quam ceteris ademerat, perdidit uixitque in seruitute turpissime.

nam rex Persarum bapor, is qui eum ceperat, si quando libuerat aut uehiculum ascendere aut equum, inclinare sibi Romanum iubebat ac terga praebere et imposito pede super dorsum eius illud esse uerum dicebat exprobrans ei cum risu. non quod in tabulis aut parietibus Romani pingerent.

ita ille dignissime triumphatus aliquamdiu uixit, ut diu barbaris Romanum nomen ludibrio ac [*](LOCI AVCTORVM EXPILATORVM SIMILES c. 4] Orat. Constantini ad sanct. coet. 24, 1. c. 5J ibid. 24, 2. ) [*]( 1 execrabile ex execrabilis part. ras. corr. C 5 ut s. I. C 6 datiam C 7 babaris, s. I. corr. C ne Graeuius, item Bentleius, nec C 8 quidam C, corr. Bal onorari C 10 dissimil. (sic) C, corr. Bal 11 deum Bal, do C; cf. Proleg. adn. 6 12 nona C, corr. Bal 13 poenae Bal, p pene C; prope poenae anonymus p. 39, item Bentleius, prorsus poenae Heumann; cf. Cic. Verr. IV 41, 88 nouam et singulare supplicii genus excogitauit 15 quod C, corr. Bal 17 sapor is C, retinuimus cum Lengleiio et Duebnero (cf. Sapor Trebell. Poll., Vdler. 4, 4); Sapores Bul 18 libuerat Columbvs (cf. c. 21, 5. 38, 5), libuerit C ueiculum C 19 romana, s. I. corr., C 20 imposita C, corr. . Bal super Bal, supra C 21 dicebat \'triumphi genus/ Lenglet )

etiam hoc ei accessit ad poenam, quod cum filium haberet imperatorem, captiuitatis suae tamen ac seruitutis extremae non inuenit ultorem nec omnino repetitus est.

t-põstea uero quam pudendam uitam in illo dedecore finiuit, derepta est ei cutis et exuta uisceribus pellis infecta rubro colore, ut in templo barbarorum deorum ad memoriam clarissimi triumphi poneretur legatisque nostris semper esset ostentui, ne nimium Romani uiribus suis fiderent, cum exuuias capti principis apud deos suos cernerent.

cum igitur tales poenas de sacrilegis deus exegerit, nonne mirabile est ausum esse quemquam postea non modo facere, sed etiam cogitare aduersus maiestatem singularis dei regentis et continentis uniuersa?