Conlationes Patrum (Collationibus)

Festinare igitur omni debemus instantia, ut interior quoque noster homo uitiorum suorum diuitias quas in anteriore conuersatione contraxit uniuersas abiciat atque dispergat. quae corpori atque animae iugiter cohaerentes propriae nostrae sunt, ac nisi adhuc in hoc corpore constitutis nobis abiectae fuerint et abscisae, post excessum nos non desinent comitari. ut enim Mutes uel ipsa caritas, quae earum fons est, in hoc saeculo conquisita post finem quoque huius uitae pulchrum ac splendidum amatorem suum reddit, ita uitia ad illam perennem commorationem obfuscatam mentem quodammodo coloribus taetris infectamque transmittunt.

pulchritudo enim uel deformitas animae uirtutum seu uitiorum gignitur qualitate, ex quibus quidam adtractus color aut ita eam splendidam reddit, ut a propheta mereatur audire: et concupiscet rex decorem tuum, aut certe atram, faetidam atque deformem, ita ut faetorem propriae turpitudinis ipsa confiteatur et dicat: [*]( 5 I Cor. 13, 4-7 24 Ps. 44, 12 ) [*]( 1 huius mundi D 2 primae primae W conuereationis 0 3 difinitur D* 4 curarem DiP adtingere D2(v) 11 omni otn. Wl istantia 0 12 quaa om. Wl 14 corpore D1 quolierenteB 0 proprie Oc: sed cf. §. 3 15 ac] hac D 16 abariue 0 18 puleram 0 hac WO 21 tetris DOPX palaitudo WO 22 ex om. 0 23 reddit D\'c: reddet D\'WOI Pr reddat O\'X 24 a om. 0 profete D1 profeta D\'WX concopuscit D1 concupiaset 0 25 adtft D tetram P et fetidam 0 foetidam P fetidam X 26 fetorem DlOX foetorem P )

et idcirco hae sunt, propriae nostrae diuitiae, quae com anima iugiter conmoranturt quas nobis nullus rerum, nullus hostium nec conferre poterit nec auferre. hae sunt propriae diuitiae nostrae, quas ne ipsa quidem mors ualebit ab anima separare, quibus uel renuntiantes ad perfectionem. possumus peruenire uel inligati aeterna morte multari.