De consolatione philosophiae

Post haec paulisper obticuit atque, ubi attentionem meam modesta taciturnitate collegit, sic exorsa . Si penitus aegritudinis tuae causas habitumque cognovi, fortunae prioris affectu desiderioque tabescis;

ea tantum animi tui. sicuti tu tibi fingis, mutata pervertit. Intellego multiformes illius prodigii fucos et eo usque cum his, quos

eludere nititur, blandissimam familiaritatem, dum intolerabili dolore confundat, quos insperata reliquerit. Cuius si [*](4: Mart. Cap. 54, 13D. (35, 28 E.) : lumine claro .. cernere vultus 8 sqq. cf. Verg. Aen. V 812; VI 733: hine cupiunt metuuntque dolent gaudentque )[*](PTLYKE) [*](11 timor T dolor in mg.), Fl ) [*]( Anicii Manlii ( Mallii P Manilii LE) Severini Boethii i Boethi L _ Boetii PTL V* Boeti Aur.) (vc ex (sie) inl) P Excons Ord (Exmag. Off. Atq.) P Patr. (Patricio (sic) P) Philosophiae i-ie TL -ice T1 ; Consolationis Explicit Lib I Incipit Lib II Feliciter PTL V AUT. E ) [*](18 statum in ras. V (τήv Tr,; σής διαvοίας xατάστασιv sril τοσόvδε μεϑαϱμοϑεīσαv Plan.)19 post tui s. c. s. virtutem T )

Solebus enim praesentem quoque blandientemque virilibus incessere verbis eamque de nostro adyto prolatis insectabare sententiis.

Verum omnis subita mutatio rerum non sine quodam quasi fluctu contingit animorum; sic factum est, ut tu quoque paulisper a tua tranquillitate descisceres.

Sed tempus est haurire te aliquid ac degustare molle atque iucundum, quod ad interiora transmissum validioribus haustibus viam fecerit.

Adsit igitur rhetoricae suadela dulcedinis, quae tum tantum recto calle procedit, cum nostra instituta non deserit cumque hac musica laris nostri vernacula nunc leviores, nunc graviores modos succinat.

Quid est igitur, o homo, quod te in maestitiam luctumque -deiecit? Novum, credo, aliquid inusitatumque vidisti. Tu fortunam putas erga te esse mutatam: erras.

Hi semper eius mores sunt, ista natura. Servavit circa te propriam potius in ipsa sui mutabilitate constantiam; talis erat, cum blandiebatur, cum tibi falsae illecebris felicitatis alluderet.

Deprehendisti caeci numinis ambiguos vultus. Quae sese adhuc velat aliis, tota tibi prorsus innotuit.

Si probus, utere moribus, ne queraris. Si perfidiam perhorrescis, sperne atque abice perniciosa ludentem; nam quae nunc tibi est tanti causa maeroris, haec eadem tranquillitatis esse debuisset. Reliquit enim te, quam non relicturam nemo umquam poterit esse securus.

An vero tu pretiosam [*]( 11 v. supra 16, 20 sq. et Klingner 12sq., qui de popvlari philoiophia verba facit ) [*]( 4 bland. quoque TlLlVx Aur.1 Peip. o adto Ll aditu )[*](PE2 PTLVKE) [*](adytu V* 7 contingat Pl 8 descisceris PT1 L1 V1 discesseris V2 Aur.K 11 reth. PTLVK 12 recta PLIEJ, ut vid. T1V1 13 tunc P1 T1 V1 misice ut vid. T1 17 mutatam Peip. (typothetarum ut uid.errore) 18 servabit PTlLV servabat Aur. 21 nominis Tl 23 perfidam TF1 Erfurt. Par. 15090 (probat Schepss 23 sq. sperne atque om. P. )

praesens nec manendi fida et, cum discesserit, allatura maerorem? Quodsi nec ex arbitrio retineri potest et calami-

tosos fugiens facit, quid est aliud fugax quam futurae quoddam calamitatis indicium? Neque enim, quod ante oculos situm est, suffecerit intueri; rerum exitus prudentia metitur eademque in alterutro mutabilitas nec formidandas

fortunae minas nec exoptandas facit esse blanditias. Postremo aequo animo toleres oportet, quicquid intra fortunae

aream geritur, cum semel iugo eius colla summi. Quod si manendi abeundique scribere legem velis ei, quam tu tibi dominam sponte legisti, nonne iniurius fueris et impatientia sortem exacerbes, quam permutare non possis?

Si ventis vela committeres, non quo voluntas peteret, sed., quo flatus impellerent, promoveres; si arvis semina crederes, feraces inter se annos sterilesque pensares.

Fortunae te regendum dedisti, dominae moribus oportet obtemperes. vero volventis rotae impetum retinere conaris? At, omnium mortalium stolidissime, si manere incipit, fors esse desistit. x