De consolatione philosophiae

Boethius

Boethius. Anicii Manlii Severini Boethii Philosophiae Consolationis (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum, Volume 67). Weinberger, Wilhelm, editor. Vienna, Leipzig: Hoelder-Pichler Tempsky, Akademische Verlags Gesellschaft, 1934.

Haud aliter tristitiae nebulis dissolutis hausi caelum et ad cognoscendam medicantis faciem mentem recepi.

itaque ubi in eam deduxi oculos intuitumque defixi, respicio nutricem meam, cuius ab adulescentia laribus obversatus fueram, Philosophiam. Et quid, inquam.

tu in has exsilii nostri solitudines, o omnium magistra virtutum, supero cardine delapsa venisti, an ut tu quoque mecum rea falsis criminationibus agiteris?

— An, inquit illa, te, alumne, desererem nec sarcinam, quam mei nominis invidia [*](1 elingem T1 7 tergeamus P1T2 tergemus L2 11 gl. nubila)[*](PTLVKE) [*](Schraikr, R. Volkmann, Peip. (con. Sen. Phaedr. 737: ocior nubes glomerante Coro); cf. Eng. choro codd. 12 nimbo*sisque T stetit (i e corr.) T 15 threicios L threicins P theicios T1 trheicias F1 emisus Tl 16 ververet T1L1V1 clasam P1 clarum Wakefield ad Lucr. VI 174 17 ut TlLlVlKE Peip., cf. Verg. Aen. V 319: emicat et Foebus T1 )

6

sustulisti, communicato tecum labore partirer? Atqui Philosophiae fas non erat incomitatum relinquere iter

innocentis, meam scilicet criminationem vererer et quasi novum aliquid accideret, perhorrescerem? Nunc enim primum censes apud improbos mores lacessitam periculis esse sapientiam? Nonne apud veteres quoque ante nostri Platonis aetatem magnum saepe certamen cum stultitiae temeritate certavimus eodemque superstite praeceptor eius

Socrates iniustae victoriam mortis me astante promeruit-.n Cuius hereditatem cum deinceps Epicureum vulgus ac Stoi-. cum ceterique pro sua quisque parte raptum ire molirentur meque reclamantem renitentemque velut in partem prae- ; dae traherent, vestem, quam meis texueram manibus, t

disciderunt abreptisque ab ea panniculis totam me sibi cessisse credentes abiere. In quibus quoniam quaedam nostri habitus vestigia videbantur, meos esse familiares | imprudentia rata nonnullos eorum profanae multitudinis

errore pervertit. Quodsi nec Anaxagorae fugam nec Socratis venenum nec Zenonis tormenta, quoniam sunt peregrina, novisti, at Canios, at Senecas, at Soranos,

quorum nec pervetusta nec incelebris memoria est, scire potuisti. Quos nihil aliud in cladem detraxit, nisi quO

nostris moribus instituti studiis improborum dissimillimi videbantur. Itaque nihil est, quod ammirere, si in hoc vita

salo circumflantibus agitemur procellis, quibus hoc maxime propositum est pessimis displicere. Quorum quidem tametsi est numerosus exercitus, spernendus tamen est, quoniam

nullo duce regitur, sed errore tantum temere ac passim lymphante raptatur. Qui si quando contra nos aciem struens valentior incubuerit, nostra quidem dux copias suas in arcem contrahit, illi vero circa diripiendas inutiles [*]( 25 Plut. Ex. 602 d. 607 e: ὣσπεϱ iv νὴσψ σάλον ἐχούση πολύν, ϰαϑάπεϱ ϕησὶν d Πλάτων (Phaedr. 250 c) 31 cf. Klingner 3, 1πολύν, ) [*](PTLVKE) [*](.4 accideret PT1 aeciderit rei. Peip. 15 abire P1V1E1 24 am- miraere Tx 29 lymphanter aptatur LlV. ut vid. Tl instrnens L )

7
sarcinulas occupantur.

At nos desuper irridemus vilissima rerum quaeque rapientes securi totius furiosi tumultus eoque vallo muniti, quo grassanti stultitiae aspirare fas non sit.