Noctes Atticae

Gellius, Aulus

Gellius, Aulus. The Attic Nights of Aulus Gellius. Rolfe, John C., editor. Cambridge, Mass.; London: Harvard University Press; William Heinemann, 1927 (printing).

Verbum deprecor a poeta Catullo inusitate quidem, sed apte positum et proprie; deque ratione eius verbi exemplisque veterum scriptorum.

EIUSMODI quispiam qui tumultuariis et inconditis

linguae exercitationibus ad famam sese facundiae [*](prornoverat, suggested by Hosius; promiserat, ω.) neque orationis Latinae usurpationes rationesve [*](rationes added by Hertz; u. veras, Carrio; u. venustas, Petschenig.) ullas didicerat, cum in Lycio forte vespera ambularemus, ludo ibi et voluptati fuit.

Nam cum esset verbum deprecor doctiuscule positum in Catulli carmine, quia id ignorabat, frigidissimos versus esse dicebat omnium quidem iudicio venustissimos, quos subscripsi:

  1. Lesbia mi dicit semper male nec tacet umquam
  2. De me; Lesbia me dispeream nisi amat.
  3. Quo signo? quia sunt totidem mea; deprecor illam
  4. Assidue, verum dispeream nisi amo.

Deprecor hoc in loco vir bonus ita esse dictum putabat, ut plerumque a vulgo dicitur, quod significat valde precor et oro et supplico, in quo de praepositio ad augendum et cumulandum valet.

Quod si ita esset, frigidi sane versus forent.

Nunc enim contra omnino est; nam de praepositio, quoniam est anceps, in uno eodemque verbo duplicem vim [*](duplicem (or duum) vim, Hosius; dum, V; diversum, DZiatzko.) capit. Sic enim deprecor a Catullo dictum est, quasi detestor vel exsecror vel depello vel abominor;

contra autem valet, cum Cicero Pro P. Sulla ita dicit: Quam [*](quam, omitted by Cic.) multorum hic vitamst [*](est, Cic.; sit, V.) a Sulla deprecatus.

Item in dissuasione legis agrariae: Si quid deliquero,

nullae sunt imagines, quae me a vobis deprecentur.

Sed neque solus Catullus ita isto verbo usus est. Pleni sunt adeo libri similis in hoc verbo significationis, ex quibus unum et alterum, quae subpetierant, apposui.

Q. Ennius in Erectheo non longe secus dixit quam :

  1. Qui núnc (inquit) aerumna meá libertatém paro,
  2. Quibus sérvitutem meá miseria déprecor;
signat [*]((in hoc versu deprecor) signat, Skutsch.) abigo et amolior, vel prece adhibita vel quo alio modo.

Item Ennius in Cresphonte:

  1. Ego cum meae vitae parcam, létum inimico déprecer.

Cicero in libro sexto De RepublIca ita scripsit: Quod quidem eo fuit maius, quia, cum causa pari collegae essent, non modo invidia pari non erant, sed etiam Claudi invidiam Gracchi caritas deprecabatur; hic quoque item non est valde precabatur, sed quasi propulsabat invidiam [*](invidiam omitted by ς.) et defensabat invidiam, quod Graeci propinqua significatione παραιτεῖσθαι dicunt.

Item Pro Aulo Caecina consimiliter Cicero verbo isto utitur. Quid, inquit, huic [*](huic tu, Cic.) homini facias? Nonne concedas interdum ut excusatione summae stultitiae summae improbitatis odium deprecetur?

Item In Verrem actionis secundae primo:

Nunc vero quid faciat Hortensius? Avaritiaene crimina frugalitatis laudibus deprecetur? At hominem flagitiosissimum, libidinosissimum nequissimumque defendit. Sic igitur Catullus eadem se facere dicit quae Lesbiam, quod et malediceret ei palam respueretque et recusaret detestareturque assidue et tamen eam penitus deperiret.