Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- O mihi care quidem semper, sed tempore duro
- cognite, res postquam procubuere meae,
- usibus edocto si quicquam credis amico,
- vive tibi et longe nomina magna fuge.
- vive tibi, quantumque potes praelustria vita .
- saevum praelustri fulmen ab arce venit,
- nam quamquam soli possunt prodesse potentes,
- non prosint [*](prosit vel prodest: prosint scripsi, cf. prosunt σ ) potius, siquis [*](siquis plurimum) obesse potest.
- effugit hibernas demissa antemna procellas,
- lataque plus parvis vela timoris habent.
- aspicis ut summa cortex levis innatet unda,
- cum grave nexa simul retia mergat onus.
- haec ego si monitor monitus prius ipse fuissem,
- in qua debebam forsitan urbe forem.
- dum tecum vixi, dum me levis aura ferebat,
- haec mea per placidas cumba cucurrit aquas,
- qui cadit in plano—vix hoc tamen evenit ipsum—
- sic cadit, ut tacta surgere possit humo;
- at miser Elpenor tecto delapsus ab alto
- occurrit regi debilis umbra suo.