Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- denique quid propero? Scythia est, quo mittimur, inquam,
- ‘Roma relinquenda est. utraque iusta mora est.
- uxor in aeternum vivo mihi viva negatur,
- et domus et fidae dulcia membra domus,
- quosque ego dilexi fraterno more sodales,
- o mihi Thesea pectora iuncta fide!
- dum licet, amplectar: numquam fortasse licebit
- amplius, in lucro est quae datur hora mihi.’
- nec mora, sermonis verba inperfecta relinquo,
- complectens animo proxima quaeque meo.
- dum loquor et flemus, caelo nitidissimus alto,
- stella gravis nobis. Lucifer ortus erat.
- dividor haud aliter, quam si mea membra relinquam,
- et pars abrumpi corpore visa suo est.
- sic doluit Mettus [*](Priamus) tunc cum in contraria versos
- ultores habuit proditionis equos.
- tum vero exoritur clamor gemitusque meorum,
- et feriunt maestae pectora nuda manus.
- tum vero coniunx umeris abeuntis inhaerens
- miscuit haec lacrimis tristia verba meis;