Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- Cum subit illius tristissima noctis imago,
- qua mihi supremum tempus in urbe fuit,
- cum repeto noctem, qua tot mihi cara reliqui,
- labitur ex oculis nunc quoque gutta meis.
- iam prope lux aderat, qua [*](qua cum) me discedere Caesar
- finibus extremae iusserat Ausoniae,
- nec spatium nec mens fuerat satis apta parandi:
- torpuerant longa pectora nostra mora.
- non mihi servorum, comites non cura legendi,
- non aptae profugo vestis opisve fuit.
- non apter stupui, quam qui Iovis ignibus ictus
- vivit et est vitae nescius ipse suae.
- ut tamen hanc animi nubem dolor ipse removit,
- et tandem sensus convaluere mei,
- adloquor extremum maestos abiturus amicos,
- qui modo de multis unus et alter erant,
- uxor amans flentem flens acrius ipsa tenebat,
- imbre per indignas usque cadente genas,
- nata procul Libycis aberat diversa sub oris,
- nec poterat fati certior esse mei.