Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- quantae diducto subsidunt ‘aequore valles!
- iam iam tacturas Tartara nigra putes,
- quocumque aspicio, nihil est, nisi pontus et aer,
- fluctibus hic tumidus, nubibus ille minax.
- inter utrumque fremunt inmani murmure venti.
- nescit, cui domino pareat, unda maris.
- nam modo purpureo vires capit Eurus ab ortu,
- nunc Zephyrus sero vespere missus adest,
- nunc sicca gelidus Boreas bacchatur ab Arcto,
- nunc Notus adversa proelia fronte gerit.
- rector in incerto est nec quid fugiatve petatve
- invenit: ambiguis ars stupet ipsa malis,
- scilicet occidimus, nec spes est ulla salutis,
- dumque loquor, vultus obruit unda meos.
- opprimet hanc animam fluctus, frustraque precanti
- ore necaturas accipiemus aquas,
- at pia nil aliud quam me dolet exule coniunx:
- hoc unum nostri scitque gemitque mali.
- nescit in inmenso iactari corpora ponto,
- nescit agi ventis, nescit adesse necem.