Metamorphoses
Ovid
Ovid. Die Metamorphosen des P. Ovidius Naso, Volume 1-3. Magnus, Hugo, editor. Gotha, Germany: F.A. Perthes. 1892-1919.
- levia versato ducentem stamina fuso.
- Ergo ubi ceu mater carae dedit oscula natae,
- “res” ait “arcana est. Famulae, discedite neve
- eripite arbitrium matri secreta loquendi.”
- Paruerant: thalamoque deus sine teste relicto
- “ille ego sum” dixit, “qui longum metior annum,
- omnia qui video, per quem videt omnia tellus,
- mundi oculus. Mihi, crede, places.” Pavet illa, metuque
- et colus et fusus digitis cecidere remissis.
- Ipse timor decuit. Nec longius ille moratus
- in veram rediit speciem solitumque nitorem:
- at virgo, quamvis inopino territa visu,
- victa nitore dei posita vim passa querella est.
- Invidit Clytie (neque enim moderatus in illa
- Solis amor fuerat), stimulataque paelicis ira
- vulgat adulterium diffamatumque parenti
- indicat. Ille ferox inmansuetusque precantem
- tendentemque manus ad lumina Solis et “ille
- vim tulit invitae” dicentem defodit alta
- crudus humo, tumulumque super gravis addit harenae.