Metamorphoses
Ovid
Ovid. Die Metamorphosen des P. Ovidius Naso, Volume 1-3. Magnus, Hugo, editor. Gotha, Germany: F.A. Perthes. 1892-1919.
- non tulit ulterius, sed ut intabescere flavae
- igne levi cerae matutinaeque pruinae
- sole tepente solent, sic attenuatus amore
- liquitur et tecto paulatim carpitur igni.
- Et neque iam color est mixto candore rubori,
- nec vigor et vires et quae modo visa placebant,
- nec corpus remanet, quondam quod amaverat Echo.
- Quae tamen ut vidit, quamvis irata memorque,
- indoluit, quotiensque puer miserabilis “eheu”
- dixerat, haec resonis iterabat vocibus “eheu”;
- cumque suos manibus percusserat ille lacertos,
- haec quoque reddebat sonitum plangoris eundem.
- Ultima vox solitam fuit haec spectantis in undam,
- “heu frustra dilecte puer!” totidemque remisit
- verba locns, dictoque vale “vale!” inquit et Echo.
- Ille caput viridi fessum submisit in herba;
- lumina mors clausit domini mirantia formam.
- Tunc quoque se, postquam est inferna sede receptus,
- in Stygia spectabat aqua. Planxere sorores
- naides et sectos fratri posuere capillos,