Metamorphoses
Ovid
Ovid. Die Metamorphosen des P. Ovidius Naso, Volume 1-3. Magnus, Hugo, editor. Gotha, Germany: F.A. Perthes. 1892-1919.
- cum Iove saepe suo nymphas in monte iacentes,
- illa deam longo prudens sermone tenebat,
- dum fugerent nymphae. Postquam Saturnia sensit
- “huius” ait “linguae, qua sum delusa, potestas
- parva tibi dabitur vocisque brevissimus usus”:
- reque minas firmat. Tamen haec in fine loquendi
- ingeminat voces auditaque verba reportat.
- Ergo ubi Narcissum per devia rura vagantem
- vidit et incaluit, sequitur vestigia furtim,
- quoque magis sequitur, flamma propiore calescit,
- non aliter, quam cum summis circumlita taedis
- admotas rapiunt vivacia sulphura flammas.
- O quotiens voluit blandis accedere dictis
- et molles adhibere preces: natura repugnat
- nec sinit incipiat. Sed, quod sinit, illa parata est
- exspectare sonos, ad quos sua verba remittat.
- Forte puer comitum seductus ab agmine fido,
- dixerat “ecquis adest?” et “adest!” responderat Echo.
- Hic stupet, utque aciem partes dimittit in omnes,
- voce “veni!” magna clamat: vocat illa vocantem.