Metamorphoses
Ovid
Ovid. Die Metamorphosen des P. Ovidius Naso, Volume 1-3. Magnus, Hugo, editor. Gotha, Germany: F.A. Perthes. 1892-1919.
- Ecce, suo comitata choro Dictynna per altum
- Maenalon ingrediens et caede superba ferarum
- adspicit hanc visamque vocat: clamata refugit,
- et timuit primo, ne Iuppiter esset in illa.
- Sed postquam pariter nymphas incedere vidit,
- sensit abesse dolos numerumque accessit ad harum.
- Heu quam difficile est crimen non prodere vultu!
- Vix oculos attollit humo, nec, ut ante solebat,
- iuncta deae lateri, nec toto est agmine prima,
- sed silet et laesi dat signa rubore pudoris;
- et nisi quod virgo est poterat sentire Diana
- mille notis culpam; nymphae sensisse feruntur.
- Orbe resurgebant lunaria cornua nono,
- cum dea venatu, fraternis languida flammis,
- nacta nemus gelidum, de quo cum murmure labens
- ibat et attritas versabat rivus harenas.
- Ut loca laudavit, summas pede contigit undas:
- his quoque laudatis “procul est” ait “arbiter omnis;
- nuda superfusis tingamus corpora lymphis.”
- Parrhasis erubuit. Cunctae velamina ponunt: