Metamorphoses
Ovid
Ovid. Die Metamorphosen des P. Ovidius Naso, Volume 1-3. Magnus, Hugo, editor. Gotha, Germany: F.A. Perthes. 1892-1919.
- noscit Achaemeniden improvisoque repertum
- vivere miratus “qui de casusve deusve
- servat, Achaemenide? cur” inquit “barbara Graium
- prora vehit? petitur vestra quae terra carina?”
- Talia quaerenti iam non hirsutus amictu,
- iam suus et spinis conserto tegmine nullis,
- fatur Achaemenides: “Iterum Polyphemon et illos
- adspiciam fluidos humano sanguine rictus,
- hac mihi si potior domus est Ithacique carina,
- si minus Aenean veneror genitore nec umquam
- esse satis potero, praestem licet omnia, gratus.
- Quod loquor et spiro caelumque et sidera solis
- respicio, possimne ingratus et impius esse?
- Ille dedit, quod non anima haec Cyclopis in ora
- venit, et ut iam nunc lumen vitale relinquam,
- aut tumulo aut certe non illa condar in alvo.
- Quid mihi tunc animi (nisi si timor abstulit omnem
- sensum animumque) fuit, cum vos petere alta relictus
- aequora conspexi? Volui inclamare, sed hosti
- prodere me timui: vestrae quoque clamor Ulixis