Metamorphoses
Ovid
Ovid. Die Metamorphosen des P. Ovidius Naso, Volume 1-3. Magnus, Hugo, editor. Gotha, Germany: F.A. Perthes. 1892-1919.
- osculaque ore tegit consuetaque pectora plangit
- canitiemque suam concreto in sanguine verrens
- plura quidem, sed et haec laniato pectore dixit:
- “Nata, tuae (quid enim superest?) dolor ultime matris,
- nata, iaces, videoque tuum, mea vulnera, pectus,
- et ne perdiderim quemquam sine caede meorum,
- tu quoque vulnus habes! At te, quia femina, rebar
- a ferro tutam: cecidisti et femina ferro,
- totque tuos idem fratres, te perdidit idem,
- exitium Troiae nostrique orbator, Achilles.
- At postquam cecidit Paridis Phoebique sagittis,
- “nunc certe,” dixi, “non est metuendus Achilles!rsquo;
- Nunc quoque mi metuendus erat: cinis ipse sepulti
- in genus hoc saevit, tumulo quoque sensimus hostem.
- Aeacidae fecunda fui! Iacet Ilion ingens,
- eventuque gravi finita est publica clades, —
- sed finita tamen; soli mihi Pergama restant,
- in cursuque meus dolor est: modo maxima rerum,
- tot generis natisque potens nuribusque viroque,
- nunc trahor exul, inops, tumulis avulsa meorum,