Metamorphoses
Ovid
Ovid. Die Metamorphosen des P. Ovidius Naso, Volume 1-3. Magnus, Hugo, editor. Gotha, Germany: F.A. Perthes. 1892-1919.
- Excipit hos volucrisque suae Saturnia pennis
- collocat et gemmis caudam stellantibus inplet.
- Protinus exarsit nec tempora distulit irae
- horriferamque oculis animoque obiecit Erinyn
- paelicis Argolicae stimulosque in pectore caecos
- condidit et profugam per totum terruit orbem.
- Ultimus inmenso restabas, Nile, labori.
- Quem simul ac tetigit, positis in margine ripae
- procubuit genibus resupinoque ardua collo,
- quos potuit solos, tollens ad sidera vultus
- et gemitu et lacrimis et luctisono mugitu
- cum Iove visa queri finemque orare malorum.
- Coniugis ille suae conplexus colla lacertis,
- finiat ut poenas tandem, rogat “in” que “futurum
- pone metus” inquit; “numquam tibi causa doloris
- haec erit:” et Stygias iubet hoc audire paludes.
- Ut lenita dea est, vultus capit illa priores
- fitque quod ante fuit: fugiunt e corpore saetae,
- cornua decrescunt, fit luminis artior orbis,
- contrahitur rictus, redeunt umerique manusque,