Epistulae
Ovid
Ovid. P. Ovidius Naso, Volume 1: Amores, Epistulae, Medicamina faciei femineae, Ars amatoria, Remedia amoris. Ehwald, Rudolf; Merkel, Rudolph; editors. Leipzig: B. G. Teubner, 1907.
- Quam saepe ut tardis feci convicia remis,
- Questaque sum vento lintea parca dari!
- Et iam transieram Myconon, iam Tenon et Andron,
- Inque meis oculis candida Delos erat;
- Quam procul ut vidi, 'quid me fugis, insula,' dixi,
- 'Laberis in magno numquid, ut ante, mari?'
- Institeram terrae, cum iam prope luce peracta
- Demere purpureis sol iuga vellet equis.
- Quos idem solitos postquam revocavit ad ortus,
- Comuntur nostrae matre iubente comae.
- Ipsa dedit gemmas digitis et crinibus aurum,
- Et vestes umeris induit ipsa meis.
- Protinus egressae superis, quibus insula sacra est,
- Flava salutatis tura merumque damus;
- Dumque parens aras votivo sanguine tingit,
- Sectaque fumosis ingerit exta focis,
- Sedula me nutrix altas quoque ducit in aedes,
- Erramusque vago per loca sacra pede.
- Et modo porticibus spatior modo munera regum
- Miror et in cunctis stantia signa locis;