Epistulae
Ovid
Ovid. P. Ovidius Naso, Volume 1: Amores, Epistulae, Medicamina faciei femineae, Ars amatoria, Remedia amoris. Ehwald, Rudolf; Merkel, Rudolph; editors. Leipzig: B. G. Teubner, 1907.
- Non tu plus cernis, sed plus temerarius audes:
- Nec tibi plus cordis, sed nimis oris, adest.
- Tunc ego te vellem celeri venisse carina,
- Cum mea virginitas mille petita procis;
- Si te vidissem, primus de mille fuisses.
- Iudicio veniam vir dabit ipse meo.
- Ad possessa venis praeceptaque gaudia, serus;
- Spes tua lenta fuit; quod petis, alter habet.
- Ut tamen optarim fieri tua Troica coniunx,
- Invitam sic me nec Menelaus habet.
- Desine molle, precor, verbis convellere pectus,
- Neve mihi, quam te dicis amare, noce;
- Sed sine quam tribuit sortem fortuna tueri,
- Nec spolium nostri turpe pudoris ave!
- At Venus hoc pacta est, et in altae vallibus Idae
- Tres tibi se nudas exhibuere deae,
- Unaque cum regnum, belli daret altera laudem,
- 'Tyndaridis coniunx,' tertia dixit, 'eris!'
- Credere vix equidem caelestia corpora possum
- Arbitrio formam supposuisse tuo,