Ab urbe condita

postquam ad consulem ventum est, Phaeneas legationis princeps longam orationem et varie ad mitigandam iram victoris compositam ita ad extremum finivit, ut diceret Aetolos se suaque fidei populi Romani permittere.

id consul ubi audivit, “etiam atque etiam videte” inquit, “Aetoli, ut ita permittatis.” decretum Phaeneas, in quo id diserte scriptum erat, ostendit.

“quando ergo” inquit “ita permittitis, postulo, ut mihi Dicaearchum civem

prope dicentem interfatus Romanum “non in servitutem” inquit, “sed in fidem tuam nos tradidimus, et certum habeo te imprudentia labi, qui nobis imperes,

quae moris Graecorum non sint.” ad ea consul “nec hercule” inquit “magnopere nunc curo, quid Aetoli satis ex more Graecorum factum esse censeant, dum ego more Romano imperium inhibeam in deditos modo decreto suo, ante armis victos;

itaque, ni propere fit, quod impero, vinciri vos iam iubebo.” adferri catenas et circumsistere lictores iussit. tum fracta Phaeneae ferocia Aetolisque aliis est, et tandem cuius condicionis essent senserunt,

et Phaeneas se quidem et qui adsint Aetolorum scire facienda esse, quae imperentur, dixit, sed ad decernenda ea concilio Aetolorum opus esse; ad id petere ut decem dierum indutias daret.

petente Flacco pro Aetolis indutiae datae, et Hypatam reditum est. ubi cum in consilio delectorum, quos apocletos vocant, Phaeneas, et quae imperarentur et quae ipsis prope accidissent,

exposuisset, ingemuerunt quidem principes condicioni suae, parendum tamen victori censebant et ex omnibus oppidis convocandos Aetolos ad concilium.