Suidae lexicon

1403 Ἄλλωϲ τε; μάλιϲτα.

1404 Ἁλωτόν: τὸ ληφθῆναι δυνάμενον. πᾶν τὸ ζητούμενον, [*](Σ) ἁλωτόν· ἐκφεύγει δὲ τἀμελούμενον. καὶ Ἁλωτοί· ληπτοί, χειρωτοί. [*](Ar.?) καὶ ξὐριπίδηϲ· οὐ μή ποθ᾿ ἁλῶ κακὰ πράϲϲων.

1405 Ἁλωτῶ· ῥῆμα.

1406 Ἄλλῳ τῳ: ἀντὶ τοῦ ἄλλῳ τινί.

1407 Ἄλπειον: ὄνομα ὄρουϲ. καὶ Ἄλπειϲ, ὄρη ἐπιμήκη, ἃϲ ὥϲπερ [*](E) τεῖχοϲ Ἰταλίαϲ ἡ φύϲιϲ ἤγειρεν, ὑπερνεφῆ μὲν τὸ ὕψοϲ, ἐπιμηκέϲτατα δέ, ὡϲ πᾶϲαν Ἰταλίαν διειληφότα καθήκειν· ἃϲ εἰϲβολὰϲ καλοῦϲι. [*](E) καὶ Ἄλπειϲ, ὄρη διορίζοντα Γάλλουϲ καὶ Αἰλούρουϲ· ἔνθα ξυνέβαινε φρούρια ϲυχνὰ εἶναι. οὗ δὴ Γότθοι ἐκ παλαιοῦ ᾠκημένοι φυλακὴν εἶχον.

1408 Ἄλϲη. τεμένη.

1409 Ἁλϲὶ διαϲμηχ θεὶϲ ὄναιτ᾿ ἂν ο ὑτοϲί: ἐπὶ τῶν παραπαιόντων· μεταφορικῶϲ ἀπὸ τῶν κεράμων καὶ τοῦ οἴνου, ὅϲοιϲ ἅλεϲ βάλλονται, ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐξίϲταϲθαι μηδὲ ὀξίζειν εὐχερῶϲ. ἐπειδὴ τοὺϲ ὑπὸ μέθηϲ ὥϲπερ παραφρονοῦνταϲ ὑποβρέχειν εἰώθαμεν ἐλαίῳ ἁλϲὶ μεμιγμένῳ. ὡϲ οὖν τοῦ Στρεψιάδου μὴ καθεϲτηκότοϲ, ἀλλὰ καὶ παραφρονοῦντοϲ, ὃϲ ἐπὶ ὡμολογημένοιϲ ἔξαρνόϲ ἐϲτιν· οὕτω τῇ μεταφορ ἐχρήϲατο. φηϲὶν οὖν οὐ τὰ τυχόντα οὗτοϲ ὠφεληθείη διαβρεχθεὶϲ ἁλϲίν. ὡϲ ἐπὶ ἀϲκοῦ τὸν λόγον ποιούμενοϲ, o τινεϲ ϲμηχόμενοι ἁλϲὶ βελτίονεϲ γίνονται. ἅμα δὲ καὶ παραφρονοῦνταϲ βρέχομεν ἐλαίῳ καὶ ἁλϲὶ καὶ ὠφελοῦνται. ἢ ὡϲ παχύδερμον αὐτὸν χλευάζει· τὰ γὰρ [*](1399 Zen. I 72 1400 cf. Diogen. lI 61, Philol. Suppl. 6, 258, n. 117 1401 — εὔληπτα ═ P, Ba 72, 25 cf. B ἀπό sq. Arr. ab exc. R. p. 75 1403 — P, Ba 70, 7, I 1404 πᾶν — ἀμελοῦμενον Soph OT 110 — 111 ἁλωτοί — χειρωτοί P, Σ Εὐριπίδηϲ sq. fr. 918 (fort. e sch. deperd. Ar. Ach. 659) 1407 ὄρουϲ ═ Ambr. 1399 cf. 1413 vs. 14 Ἄλπειϲ —καλοῦϲι Herodian. hist. 8, 1, 5 (lo. Antioch.?) vs 17 Ἄλπειϲ sq. Proc bell. 6, 28, 28 EL. 110 23 —26 cf. Byz. Zt. 23, 49 1408 Ba 71, 28. P v. ἄλϲεα 1409 Ar Nu. 1237 c. sch.) [*](1401 Arr. cf. v. ἦγε καὶ ἔφερεν 1404 cf. Ζ 133 ἁλώϲιμον; Eur. cf. ν παλαμᾶϲθαι 1409 hinc 4177 fin. et v. παχεῖϲ) [*](A(GITSM))[*]( 2 ἄλλωϲ— πονούντων om. A 3 τοῖϲ om. GIT 5 τῆϲ] τοῖϲ SM ἐκείνῳ] ἐκεῖνον S 6 αὐτῷ om. SM 9 πᾶν τό] τὸ δέ M Soph. 10 δέ] με A 11 ποθ᾿] πῶθ᾿ A 13 ἀντὶ τοῦ om. S 14 ἅϲ] ἃ A 15 ἤγειρεν] ἤγειραϲ A 18 Γότθοι] Γότῳ A 22 ὅϲοιϲ] ὅϲοι pr. 23 ὀξίζειν] ἐξόζειν S mg. ΜΥΡ 24 ὑποβρέχειν] ὑποβρέχειϲ c 26 ὡμολογημένοιϲ AIT ὁμολογημένοιϲ G ὁμολογουμένοιϲ S 27 τυχόντα] τυχόνταϲ A.)

1410 Ἄλϲοϲ: ὁ ϲύνδενδροϲ τόποϲ. αἵ τε νῆεϲ, ἃϲ ἐπήξαντο ἐκ [*](Δ) τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀλϲέων καὶ τοῦ χώρου τοῦ τῷ Διῒ κομῶντοϲ, κατεϲάπηϲαν.

1411 Ἄλτειον: ὄνομα ὄρουϲ.

1412 Ἀλοῖα: ἡ τύπτουϲα. καὶ Ἀλοιᾶν , τύπτειν.

1413 Ἁλοίη: κρατηθείη. καὶ Ἁλοῖεν, ληφθεῖεν.

1414 Ἄλλοι κάμον, ἄλλοι ὤναντο. ἐπὶ τῶν παρ᾿ 10 ἐλπίδα κληρονομηϲάντων.

1415 Ἀλλοῖοϲ. ὁ παρηλλαγμένοϲ ἢ ὁ ἀλλοδαπόϲ.

1416 Ἀλλοιοφανήϲ.

1417 Ἀλοιῶν: τύπτων, κρούων. ὁ δὲ ῥοπάλῳ ἀλοιῶν εἴθ᾿ ἑτέρῳ [*](E) τρόπῳ τοῦτον ἔκτεινεν. ἔνθεν καὶ πατραλοίαϲ, ὁ τὸν πατέρα [*](Hom.) τύπτων. καὶ Ἀλοῖα, ἡ τύπτουϲα. καὶ Ὅμηροϲ· ἄχριϲ ἀπηλοίηϲεν. [*](Δ) Ἀλύω δὲ τὸ χαίρω, καὶ Ἀλύω τὸ λυποῦμαι, βαρυτνωϲ.

1418 Ἀλλοίωϲιϲ· ἀλλοίωϲίϲ ἐϲτι μεταβολὴ ἐξ εἰδοπεποιημένου εἰϲ [*](Phil.) εἰδοπεποιημένον, τοῦ αὐτοῦ ὑποκειμένου μένοντοϲ. διττοῦ δὲ τοῦ πάθουϲ λεγομένου, τὸ μὲν εἰϲ φθορὰν ἄγον κυρίωϲ λέγεται πάθοϲ τε καὶ ἀλλοίωϲιϲ, τὸ δὲ εἰϲ τελειότητα, οὐ κυρίωϲ λέγεται πάθοϲ οὐδὲ ἀλλοίωϲιϲ, ἀλλὰ γένεϲιϲ μᾶλλον.

1419 Ἄλλοιϲ μὲν γλῶττα, ἄλλοιϲ δὲ γόμφοι: παρόϲον οἱ μὲν [*](Prov.) λάλοι, οἱ δὲ φάγοι.

1420 Ἄλοιτηϲ.

1421 Ἅλοιτο: κινοῖτο, ὁρμῷτο. αἰεί τοι λιπαρῷ ἐπὶ ϲήματι, δῖε [*](Anth.) Σοφόκλειϲ, ϲκηνίτηϲ μαλακοὺϲ κιϲϲὸϲ ἅλοιτο πόδαϲ.

1422 Ἀλοίφη: τὸ λίποϲ.