Scholia in Sophoclem (scholia vetera)

Scholia in Sophoclem

Scholia in Sophoclem, Scholia in Sophoclem (scholia vetera), Papageorgius, Teubner, 1888

103 πέρασιν ἤδη; πέρασιν ἀντὶ τοῦ πέρας ὅ ἐστι τελευτήν· τὸ δὲ ἑξῆς, βίου πέρασιν.

104 εἰ μὴ δοκῶ τι μειόνως. εἰ μὴ δοκῶ ὑμῖν ἐλαττόνως ἔχειν τὰ κακὰ καὶ δεῖσθαι προσθήκης κακῶν.

106 ἴτ᾿ , γλυκεῖαι: εὐφήμως τὰς Ἐρινύας γλυκείας φησὶν ἵνα μὴ πικραὶ αὐτῷ γένωνται.

[*](1 μὲν omitt. l. — 2 Μούσαις L, corr Prellerus Polem. fr. 73. — 3 φιλόχορος] fr. 31 (I p. 389). — 7 Κράτης] περὶ τῶν Ἀθήνῃσι θυσιῶν fr. 5 IV p. 370). ὁ Ἀθηναῖος] ὑπʼ Ἀθηναίων A. Heckerus Pergamenum intelligens (Philologus V p. 428, — 11 φησὶ incl. Br. — 14 θύην] substantivum aliunde non cogni- tum. — 15 προελθοῦσαι Lasc. —- 17 ἄνω] v. 19. — 18 τὸν] τό? — 22 δοκῶν ὑμῖν L, corr. Lasc. — 23 προσθήκην L, corr. 1.)
405

107 ἴτε, ὦ Ἀθῆναι

111 τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ χοροῦ εὐαφόρμως θέλει ποιήσασθαι.

113 σιγήσομαί τε: ἴνα μὴ πρὸς τούτους ὁ λόγος προπυνθανομένους γένηται ἀλλὰ τηρηθῇ Θησεῖ παραγινομένῳ.

115 δεῖ νοεῖν ὅτι ἐκρύβη εἰς τὸ ἄλσος.

ἐν γὰρ τῷ μαθεῖν: ἐν τῷ προμαθεῖν ἔννοια καὶ σκέψις γίνεται· οὐ γὰρ τὸν φόβον φησίν.

117 ὅρα, τίς ἄρʼ ἦν;: ὁ χορὸς ἐκ τῶν ἐπιχωρίων ἀνδρῶν πεπυσμένος ὅτι προσκαθέζεταί τις τῷ ἱερῷ τόπῳ τούτῳ τὰ πρῶτα ὑποχαλεπαίνοντές φησι, τίς ἄρα ἐστὶν ἢ ποῦ διατρίβει;

119 ἐκτόπιος συθεὶς ἀπὸ ξένου τόπου ὁρμήσας.

συθεὶς ὁρμήσας.

120 ὁ πάντων ἀκορέστατος: παρʼ ὅσον οὐδεὶς αὐτῷ τῶν ἄλλων ἤρκεσε τόπων ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τοῦτον ἦλθεν ἀφόβως οἷον ὁ μηδενὶ τῶν ἄλλων τόπων ἀρκεσθεὶς ἀλλʼ ἐπὶ τοῦτον ἥκων ἀπληρώτως· ὅτι τοσούτου τόπου παρακειμένου εἰς τὸν ἄβατον ὥρμησεν.

123 πλανάτας ἀντὶ τοῦ ξένος· οὕτω γὰρ λέγουσι τοὺς ξένους.

124 οὐδʼ ἐγχώριος: πάντως, φησί, ξένος ἐστὶν ἀγνοῶν· οὐ γὰρ ἂν ἐπέβαινεν εἰ ἥδει.

126 ἀστιβὲς ἄβατον.

127 ἀμαιμακετᾶν ἀκαταμαχήτων ἢ ἀπροσπελάστων.

[*](5 παραγινομένῳ] v. 551 sqq. — 9 σκέψις] τῶν πραττο- μένων addit Br. φησὶν] νῦν addit Suid. v. εὐλάβεια. — 12 φησι] φασι Lasc. — 21 ad οὐδʼ ἐγχώριος v. 124 adscriptum in I, corr. Lasc. οὕτω] οὐ L, corr. Elmsl.)
406

129 καὶ παραμειβόμεσθʼ ἀδέρκτως: οὐ προσβλέποντες ἀλλʼ ἢ καταμύοντες ἢ κύπτοντες.

[*](Fol. 98 b)

131 ἀφώνως, ἀλόγως: παριόντες, φησί, ταύτας τὰς θεὰς ἀλλʼ οὐδενὸς λόγου ποιούμεθα ἀλλὰ σιωπῇ ἔχομεν, ἐν ἑαυτοῖς δὲ μόνον καὶ κατὰ διάνοιαν εὐφημότερον διαλεγόμεθα ὁποῖοι γινόμεθα ὅταν δὲ μάλιστα ἔν τινι φρικωδεστέρῳ γενώμεθα φόβῳ· ἄκρως δὲ καινότερον διανόημα ἐξήνεγκεν μετὰ κατασκευῆς.

τὸ τᾶς εὐφήμου στόμα: τὴν φωνήν· στόμα γὰρ ἡ φωνή· Ὅμηρος

  • καὶ Σοφοκλῆς
  • πολέμου στόμα
  • χαλκοστόμου κώδωνος·
    • ὁ δὲ νοῦς, τὴν φωνὴν τῆς εὐφήμου φροντίδος ἱέντες ὅ ἐστι μετὰ φροντίδος πολλῆς εὐφήμως τὴν φωνὴν ἀφιέντες, εὐφημοῦντες, φησί, καὶ καθʼ ἑαυτοὺς συλλογιζόμενοι εὕρημα· οἱ δὲ τὸ εὐφήμου ἀντὶ τοῦ σιωπηλῆς· τὸ γὰρ εὐφημεῖν ἐπὶ τοῦ σιωπᾶν τάττεται.

    132 εὐφήμου σιωπηλῆς.

    133 τὰ δὲ νῦν τινʼ ὑπερβατόν, τινὰ δὲ τὰ νῦν.

    134 οὐδὲν ἅζονθʹ οὐδὲν σέβοντα, ἀσεβῆ· γράφε οὐδὲν λιάζοντα ἀντὶ τοῦ οὐκ - ἐκτρεπόμενον ἃ προσήκει.

    135 ὃν ἐγὼ λεύσσων: τὸ ἑξῆς, ὃν ἐγὼ λεύσσων περὶ πᾶν τέμενος οὔπω δύναμαι γνῶναι ποῦ μοί ποτε ναίει.