Scholia in Iliadem

510. ἐπίεζε] διὰ τοῦ ε· “χερσὶ στιβαρῇσι πίεζον” (Od. 12. 174)· “ἐπὶ μάστακα χερσὶ πίεζεν” (Od. 4. 287).

511. ὃ δή μιν Τεῦκρος] “Τεῦκρος δὲ Γλαῦκον, κρατερὸν παῖδʼ Ἱπολόχοιο, ἰῷ ἐπεσσύμενον βάλε τείχεος —ᾗ ῥʼ ἴδε γυμνωθέντα βραχίονα, παῦσε δὲ χάρμης” (Il. 12. 387, 9).

515. πάντοσʼ ἀκούειν] Ἀρίσταρχος τὸ πλῆρες ‘ πάντοσε,ʼ Ζηνό- [*](A- B+) δοτος “ πάντʼ ἐσακούειν,” τινὲς δὲ “πάντοθι·ʼʼ δὲ ὡς τὸ “πεύ- θετο γὰρ Κύπρονδε” (Il. 11. 21)· ὅταν ἐκ τόπου εἰς τόπον ἀφικνου- μένῃς φήμης ἄφιξιν δηλοῖ, τῷ εἰς τόπον χρῆται.

516. ἀνέρι κηδομένῳ] ἀντὶ τοῦ‘ἀνέρος·ʼ “Ἀχιλλῆος ὀλοὸν κῆο— δερκομένῳ” (Il. 14. 139)· “τῆς δʼ αὐτοῦ λύτο γούνατα —σήματʼ ἀναγνούσῃ” (Od. 23. 205).

518. οὐδʼ ἐμοὶ αἷμα] οὐ δύναται ξηρανθῆναι τὸ αἷμα. ἀλλαχοῦ [*](B–) δὲ τὴν ξηρασίαν φησὶν ὀδύνης 〈ποιητικήν〉. “τέρσετο, 〈παύσατο〉 δʼ αἶμα, ὀξεῖαι δʼ ὀδύναι δῦνον μένος” (Il. 11. 267).

522. ὦ παιδὶ ἀμύνει] “οὗ παιδὸς ἀμύνει” οὕτως ἡ γραφή· καὶ λείπει ἡ περί

523. ἕλκος ἄκεσσαι] Ἀρίσταρχος ἀπαρέμφατόν φησιν, ἀγνοῶν ὅτι τὸ ἀκῶ ἐνεργητικῶς οὐδέποτε ἔκλινεν ὁ ποιητής, ἀλλʼ ἢ παθη- τικῶς ἢ μέσως· ἔστιν οὖν προστακτικόν.

527. τοῦ δʼ ἔκλυε] ἀντὶ τοῦ ἐπήκουσεν· οὐδέποτε γὰρ ψιλῶς ἐπὶ τοῦ ἀκοῦσαι τάσσει τὸ ῥῆμα.

530. ἔγνω—ἐνὶ φρεσί] τὸ γὰρ παραυτίκα παύσασθαι τὴν ὀδύνην καὶ μένους αὐτὸν ἐμπλησθῆναι προφανῶς θεῖον ἦν.

532. πρῶτα μὲν ὤτρυνεν] ὑπεκκαύματα τῷ πολέμῳ πάλιν δίδωσιν ὁ ποιητής.

542. εἴρυτο] δύναται ἀπὸ τῶν εἰς μι εἶναι· διὸ ἐξετάθη.

δίκῃσί 〈τε〉 καὶ σθένε] ταῦτα γὰρ σῴζει, τὸ μὲν πόλιν καὶ οἰκήτορας, τὸ δὲ ἀπεῖργον τοὺς πολεμίους. Αἰσχύλος (fr. 372 N.) “ὅπου γὰρ ἰσχὺς συζυγοῦσι καὶ δίκη, ποία ξυνωρὶς τῶνδε καρτερω- τέρα;” τὴν δὲ δίκην προέταξεν ὡς μᾶλλον βασιλεῖ συμφέρουσαν.

544. ἀλλὰ φίλοι] ἀπὸ τῶν ὀνειδιστικῶν 〈λόγων〉 εἰς τοὺς δεητικοὺς ἧκε καὶ ἀπὸ τῶν περὶ τὸν Ἔκτορα ἐπὶ τὸ πλῆθος τὸν λόγον μετήνεγκεν, ὡς τὸ “ Ἀτρείδη, νῦν δὴ σέ, ἄναξ, ἐθέλουσιν Ἀχαιοὶ πᾶσιν ἐλέγ- χιστον θέμεναι,” εἶτα ἐξῆς “τλῆτε, φίλοι, καὶ μείνατε” (Il. 2. 299).

547. τοὺς —ἐπέφνομεν] παλαιᾶς ἀνδραγαθίας ὑπέμνησεν, ὅπως μὴ ἀπολέσωσιν αὐτὴν τοῖς νῦν.

548. κατὰ κρῆθεν] ἀπὸ τοῦ καρή ὀξυνομένου, ὅπερ ὁ μὲν ποιητὴς οὐκ οἶδεν, οἱ δὲ ἄλλοι πάντες, καρῆθεν ἦν τὸ ἀνάλογον, καὶ κατὰ συγκοπὴν “ κρῆθεν·” δύναται καὶ ἀπὸ τοῦ κάρητος καρήτοθεν κάρηθεν “κρῆθεν·” Ἡσίοδος “τῆς καὶ ἀπὸ κρῆθεν” (Scut. 7). τινὲς “ἄκρη- θεν.ʼ ἐπεί φησι “μέγα κῦμα κατʼ ἄκρης” (Od. 5. 313)· “ὤλετο πᾶσα 〈κατʼ ἄκρης)” (Il. 13. 772).

549. *ἕρμα] τὸ σήκωμα τῆς νεᾶς πρὸς τὸ μὴ ἀνατρέπεσθαι ἐν τῷ πλεῖν· νῦν οὖν τούτου ἀποθανόντος ἀνετράπη ἡ Ἴλιος. οἱ δὲ τὸ ὑποστή- ριγμα· ὅθεν καὶ Πίνδαρος “ἔρεισμʼ Ἀκράγαντος” εἶπε τὸν Θήρωνα (Ol. 2. 6)· ῥητορικῶς οὖν αὔξει τὸν οἶκτον, ἐπιμαρτυρῶν τῷ ἀποθανόντι.

557. οἷοί περ πάρος ἦτε] προθυμίαν πρὸς τοὺς πόνους ἐργάζεται ἡ μαρτυρία τῶν πρόσθε πονηθέντων.

558. ὃς πρῶτος ἐσήλατο] τῶν πεπραγμένων αὐτῷ ὑπομιμνῄσκει [*](B=) πρὸς ἀμύνῃς ὑπόμνησιν. πῶς δέ φησιν ἀλλαχοῦ “Πριαμίδῃ, ὅς— ἐσήλατο” (Il. 12. 437); ἢ ἑκάτερος τῆς ἰδίας φάλαγγος πρῶτος. §. Πορφύριος δὲ ψιλοὶ τὸ “ἐσήλατο” καὶ ἐκδέχεται τὸ ἐσάλευσε, [*](A~) ἀπὸ τοῦ σάλω· ὅθεν καὶ ὁ σάλος· τοῦτο δὲ σπανίως εἴρηται· οἳ δὲ ‘ἔβλαψεν’ ὑπερβολικῶς.

559. ἀλλʼ εἴ μιν ἀεικισ〈σ〉αίμεθα] ὅπερ σπεύδει δρᾶσαι, τοῦτο [*](B=) αὐτὸς κινδυνεύει παθεῖν ὑφ’ Ἕκτορος, ὡς κἀκεῖνος ὑπʼ Ἀχιλλέως· οὕτω τὰ τῆς Ἀδραστ〈ε〉ίας ἐνδείκνυται. πῶς δὲ μείλιχον ὑποστη- σάμενος τὸν ἄνδρα ἦθος αὐτῷ νῦν περιέθηκεν ὠμὸν τῷ θέλειν λυμή- νασθαι σῶμα ἀναίσθητον; ἴσως οὖν τὸ προκείμενον ἀπολογία ἐστὶ τῆς ὠμότητος “ὃς πρῶτος ἐσήλατο” (558), καὶ χαλεπαίνει δικαίως τῷ πρῶτον εἰς τὸ τεῖχος εἰσθορόντι.

ἄλλως: ἀλλʼ εἴ μιν ἀεικισσαίμεθα] “εἴ μιν” ἐντὶ τοῦ εἴθε.

§. Ἀρίσταρχός φησι λείπειν τὸ ‘ καλῶς ἂν γένοιτο.ʼ

561. αὐτοῦ ἀμυνομένων] αὐτοῦ πέρι, ἢ ἐνταῦθα τοπικῶς.

564. Τρῶες καὶ Λύκιοι] Τρῶες Ἀχαιοῖς, Λύκιοι Μυρμιδόσιν ἀνθίστανται.