Scholia in Iliadem

255. 〈Κόωνδε〉] τινὲς “Κόον,” ὡς καὶ Καλλίστρατος ἐν τοῖς διορθωτικοῖς. §. Κῶν Κόον, ὡς σόον, διαλύσει· καὶ “χροὸς εἴσατο” (Il. 13. 191)· τὸ δὲ πρόβατον κοῖον οἱ Κᾶρες ὀνομάζουσιν· ὅθεν Κῶς ἡ πολυθρέμμων.

εὖ ναιομένην] ἢ δι᾿ εὐβοσίαν, ἢ τὴν οὐ τότε ἀλλ᾿ ὕστερον, ὡς τὸ “ἠὲ σὺ πρῶτον ἔσελθε δόμους εὖ ναιετάοντας” (Od. 17. 275)—οὐ γὰρ ὑπὸ τῶν μνηστήρων ᾠκοῦντο τότε καλῶς—ἢ ὑπὸ γενναίων οἰκου- [*](Β=) μένη〈ν〉, οἳ νομίσαντες αὐτὸν λῃστὴν εἶναι ἐπηρέασαν αὐτῷ. §. “φίλων” δὲ ἢ τῶν πολιτῶν ἢ τῶν ἰδίων, ὡς 〈τὸ〉 “ἀπὸ μὲν φίλα εἵματα δύσω” (Il. 2. 261)· ἰδίᾳ γὰρ νηὶ ἐκεῖσε κατήχθη.

* ἀπένεικας] καὶ ἡ μετοχή· “κεφαλήν τε τεὴν καὶ τεύχε᾿ ἐνείκας” (Il. 17. 39).

257. ῥιπτάζων— θεούς] δηλονότι τοὺς συλλαμβάνοντας τῇ Ἥρᾳ. ἡ δὲ ἀπότασις εἰς τὸν Ἥφαιστον· φησὶ γοῦν ἐν τῇ A (590) “ἤδη γάρ με καὶ ἄλλοτ᾿ ἀλεξέμεναι 〈μεμαῶτα〉 ῥῖψε, ποδὸς τεταγών.” ὅτι δὲ ἐπιβοηθοῦντα τῇ Ἥρᾳ οὕτω διέθηκεν ὁ Ζεύς, αὐτὸς ἐν τοῖς ἑξῆς ἐρεῖ· “λῦσαι δ᾿ οὐκ ἐδύναντο παρασταδόν· ὃν δὲ λάβοιμι, ῥίπτασκον τεταγὼν ἀπὸ βηλοῦ, ὄφῤ ἂν ἵκηται γῆν ὀλιγηπελέων” (Il. 15. 22). ὃ προλαβὼν ὁ Ἥφαιστος ἐξήνεγκε “πᾶν δ᾿ ἦμαρ φερόμην, ἅμα δ᾿ ἠελίῳ καταδύντι κάππεσον ἐν Λήμνῳ, ὀλίγος δ' ἔτι θυμὸς ἐνῆεν” (Il. 1. 592).

* ἔξοχα πάντων] κατ᾿ ἐξοχήν, παρὰ πάντας.

258. * ἄιστον] ἀνιστόρητον.

* ἄιστον—ἔμβαλε] ἐ〈μ〉βαλὼν ἐποίησεν, ὡς “βροτὸς οὔτασεν ἀνήρ (Il. 5. 361) οὐτάσας ἐποίησεν.

259. εἰ μὴ Νὺξ δμήτειρα θεῶν] δαιμονίως· ὡς γὰρ τὸν Ὕπνον ἄνακτα θεῶν καὶ ἀνθρώπων φησίν, οὕτω καὶ τὴν Νύκτα δμήτειραν θεῶν καὶ ἀνδρῶν.

* δμήτειρα] αἱ πᾶσαι “μήτειρα,” ἐπεὶ ἀρχαία θεός· ἄμεινον δὲ “δμήτειρα·” καὶ “δεδμημένος” γὰρ “ὕπνῳ” (Od. 7. 318).

260. * ἱκόμην] ἱκέτευσα, εἰκότως. φυσικώτερος γὰρ ὁ ἐν νυκτὶ ὕπνος τοῦ μεθ᾿ ἡμέραν.

261. μὴ Νυκτὶ θοῇ] τινὲς “νυκτὶ φίλῃ·” καὶ ἄμεινον· τί γὰρ [*](Β=) πρὸς τιμὴν ἡ θοὴ νύξ; διδάσκει δὲ ὡς χρὴ καὶ ὀργῆς κρατεῖν εἰς πρόσωπον αἰδέσιμον ἀφορῶντας.

*ἔρδοι] ῥέζω οἱ Βοιωτοί, ῥέδω, ὑπερθέσει ἔρδω.

262. * ἀμήχανον] πρὸς ὃ μηχανὴν σωτηρίας οὐκ ἂν εὑροίμην.

263. *τὸν δ᾿ αὖτε προσέειπε βοῶπις πότνια Ἥρη] γράφεται “ὡς φάτο· μείδησεν θὲ θεὰ λευκώλενος Ἥρη, χειρί τε μιν κατέρεξεν —.”

264. τίη δὲ σὺ ταῦτα] ἄκρως διασύρει τὸ πᾶν, οὐδὲ ἀξιοῦσα εἰς [*](B=) ἔννοιαν αὐτὸ λαμβάνειν οὐδὲ παραβάλλειν 〈τὰ〉 παρόντα ἐκείνοις· οὐ γὰρ ὁμοίως κινηθήσεσθαι τὸν Δία ἐπὶ τοῖς Τρωσὶ κακωθεῖσιν, ὥσπερ ὑπὲρ τοῦ ἰδίου παιδὸς ἐχαλέπηνεν· καὶ ἔστιν ἠθικόν· ὡς γὰρ πρόδηλον ὂν τὸ τῆς συγκρίσεως, αὐτὸν τὸν Ὕπνον ἐρωτᾷ.

*τίη] βαρυντέον τὸν “η” παρέλκοντα ἀντὶ τοῦ δή.

265. ἦ φῄς] τὸ μὲν βαρυνόμενον ἐρώτησιν δηλοῖ, τὸ δὲ περι- [*](B-) σπώμενον ἀπόρησιν, ἐὰν δὲ ὀξυνθῇ, πρὸς τὸν νοῦν συντάσσεται.

266. περιχώσατο παιδὸς ἑοῖο] συντόμως πάνυ· ἐν γὰρ τῷ “παιδὸς ἑοῖο” πάντα κατάκειται, δι᾿ ἃ εἰκὸς ἦν ἐπ᾿ ἐκείνῳ μᾶλλον χαλεπῆναι τὸν Δία· τεχνικῶς δὲ παρεδήλωσε καὶ τὴν χρείαν δι᾿ ἣν θέλει κατακοιμίσαι τὸν Δία, ἵνα καὶ ἑξῆς ὁ Ὕπνος πιθανῶς φαίνηται λέγων πρὸς τὸν Ποσειδῶνα “πρόφρων νῦν Δαναοῖσι, Ποσειδάων, ἐπάμυνε” (357) ὡς ᾐσθημένος τί ποτε πραγματεύεται ἡ Ἥρα ἐπὶ τῷ Διί, ᾧ καὶ ὄμννσιν ἡ Ἥρα, ὡς μὴ προπεμψαμένη Ποσειδῶνα.

267. ἀλλ᾿ ἴθι] τεχνικῶς καὶ τοῦτο· ὡς γὰρ ἤδη πείσασα οὐ- [*](B=) κέτι αἰτεῖ, ἀλλ᾿ ὑπουργεῖν προτρέπει. συνάπτει δὲ τῇ προτροπῇ καὶ τὴν ὑπόσχεσιν.

269. ὀπυιέμεναι] νομίμως γαμεῖν, οἳ δὲ ὁμιλεῖν καὶ μὴ οἴεσθαι· δι᾿ ὀπὸς γὰρ αἱ ὁμιλίαι.

270. χήρατο δ᾿ Ὕπνος] πιθανῶς, ὅτε μὲν θρόνον ὠνόμασεν, οὐκ [*](B=) ἤνυσεν, ὅτε δὲ γάμον, ἐπιτείνοντος τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κεστοῦ· πρὸς γὰρ ἐρωτικὰ μόνα δυνατώτατός ἐστιν ὁ κεστός· πιθανῶς οὖν ἡ τὸν κεστὸν φοροῦσα δύο θεοὺς δι᾿ ἡδονῆς ἐξηπάτησεν.

271. 〈ἀ〉άατον] οἳ μέν, ἀάτως ἀβλαβῶς ἀπανούργως· οἱ δὲ τὸ α ἐπιτατικὸν περισσεύοντος τοῦ α· οἳ δὲ τὸ ἄσιτόν φασιν ἐγκεῖσθαι· οἳ δὲ ὑπερστερητικόν φασιν εἶναι, ὃ ταὐτόν ἐστιν ἑνὶ ἁπλῷ, ὡς τὸ “ἀνά- πυστα θεοὶ θέσαν” (Od.11.274) ἀνάπηρος· ἄατον οὖν ἐστι τὸ βλαπτι- [*](A ~) κόν. §. 〈“Κρόνον ἀμφὶς ἐόντες”〈 ἢ συγκολαζόμενοι αὐτῷ ἢ ὑπ᾿ αὐτῷ ταγέντες, ἐπεὶ πῶς κατὰ κολαζομένων ὄμνυσιν; §. ἀῶμαι “ἀᾶται” (Il. 19. 91, 129) “ἀασάμην” (Il. 9. 119) “ἀάσατο —μέγα θυμῷ” (ll.11. 340), 〈καὶ ἀάατος) ὤσπερ ἄατος καὶ ἆτος ὁ ἀκόρεστος.

Στυγὸς ὕδωρ] ὡς κατὰ ὑγροῦ στοιχείου ὀμνύουσιν· οἳ δέ, ὅτι πολέμιον θεοῖς τὸ ὑγρὸν πυρώδεσιν οὖσιν, ἢ ὅτι στυγνότητος αἰτία καὶ τοῦ ἐν ἡδονῇ ζῆν 〈στερίσκον〉· φησὶ γοῦν αὐτὴν Ἥροδοτος (VΙ 74) ἐν Νωνάκριδι πρὸς Φενεῷ τῆς Ἀρκαδίας ῥεῖν.

272. *κατὰ ξηροῦ καὶ ὑγροῦ ὀμνύουσιν, ἐπεὶ πάντα ἐκ ξηροῦ καὶ ὑγροῦ συνίσταται.

273. * ἅλα μαρμαρέην] τὴν ἡλίου θρεπτικήν. ἄναμμα ἡλίου νο〈τ〉ερὸν 〈ἡ〉 θάλασσα.

274. *ἀμφίς] περί· ποτὲ δὲ καὶ τὸ διχῶς, “ἀμφίς φρονέοντε” (Il. 13. 345).

275, 6, 7. Χαρίτων μίαν—Πασιθέην—ὣς ἔφατ᾿ οὐδ᾿ ἀπίθησεν] ὑποφαίνει ὡς οὐδὲ κοιμώμενον ἐπιλανθάνεσθαι δεῖ χάριτος, καὶ ὅτι καὶ ἐν ὕπνῳ ἐστί τις ἡδονὴ καὶ χάρις· πανδαμάτωρ γοῦν καὶ μαλθακός ἐστι καὶ ἡδύς· ἢ φιλοσοφώτερον ἔστιν ἀκούειν· Πίνδαρος γάρ φησι “παλαιὰ μὲν εὕδει χάρις” (Isthm. VII 16)—καὶ Λήθης γενεαλογοῦσι τὰς Χάριτας—πρὸ δὲ πάντων ὁμοῦ πεποίηται χάριτος ἄρχοντα τὸν Ὕπνον αἰνιττόμενος τὸ συμβαῖνον περὶ τοὺς χαρίτων τυχόντας· καὶ ὁ κωμικὸς “ἅμ᾿ ἠλέηται καὶ τέθνηκεν ἡ χάρις” (Men. tr. 472 M.). [*](B=) §. ἐπίτηδες δὲ ἡ μὲν Ἥρα ἐσιώπησε τὸ ὄνομα τῆς ἐρωμένης, ἵνα μὴ ὀνειδίζῃ τὸν ἔρωτα, ὁ δὲ Ὕπνος καὶ τὸ ὄνομα προσέθηκεν εἰς βεβαίωσιν· “Πασιθέην” δέ, ὅτι πανταχοῦ δεῖ θέειν καὶ μὴ κεκρύφθαι τὴν χάριν. οὐκ οἶδε δὲ τὰ παῤ Ἡσιόδῳ (Th. 909) ὀνόματα τῶν Χαρίτων.

278. * ὤμνυε] εἰκότως· πίστεως γὰρ ἔδει ἐρῶντι καὶ φοβουμένῳ.