Scholia in Iliadem

665. * Φόρβας βασιλεὺς Λέσβου.

668. Σκῦρον ἑλών] οἱ μὲν νεώτεροι ἐκεῖ τὸν παρθενῶνά φασιν, ἔνθα τὸν Ἀχιλλέα ἐν παρθένου σχήματι τῇ Δηιδαμείᾳ 〈συγ〉κατα- κλίνουσιν, ὁ δὲ ποιητὴς ἡρωικῶς πανοπλίαν αὐτὸν ἐνδύσας εἰς τὴν Σκῦρον ἀπεβίβασεν οὐ παρθένων ἀλλʼ ἀνδρῶν διαπραξόμενον ἔργα, ἐξ ὧν καὶ τὰ λάφυρα δωρεῖται τοῖς συμμάχοις· εἷλε δὲ τὴν Σκῦρον, ὅτε εἰς Αὐλίδα ἐστρατολόγουν διὰ τὸ εἶναι ἐκεῖ Δόλοπας ἀπο- στάντας τῆς Πηλέως ἀρχῆς· “ἔπλεον εἰς Σκῦρον Δολοπηίδα” (Schneider Call. fr. adesp. 333)· τότε δὲ καὶ τὸν Νεοπτόλεμον ἐπαιδοποιήσατο· κ΄ δὲ ἔτη ἐστὶ πάσης τῆς παρασκευῆς τοῦ πολέμου, ὥστε δύναται ὁ Νεοπτόλεμος ὀκτωκαιδεκαέτης στρατεύειν.

Σκῦρον ἑλὼν— Ἐνυῆος πτολίεθρον] 〈Ἐνυεὺς〉 Διονύσου καὶ Ἀριάδνης, ὃς Κρῆτας ἀγαγὼν ἔκτισε τὴν πόλιν· οἳ δὲ ὁμωνύμους δύο Σκύρους φασίν. §. ὅτι περὶ Αὐλίδα ἡ Σκῦρος.

671. ἀνασταδόν, ἔκ τʼ ἐρέοντο] προσδοκῶντες χρηστόν τι ἀκούειν.

673. *πολύαινʼ Ὀδυσεῦ] καὶ Νέστωρ “ Ὀδυσσῆι 〈δὲ〉 μάλιστα᾿᾿ (180).

674. ἦ ῥʼ ἐθέλει νήεσσιν ἀλεξέμεναι] ἐμιμήσατο τὸν σπουδάζοντα τὸ καίριον μαθεῖν.

678. *〈καλῶς〉 τὸ〉 “σβέ〈σ〉σαι·” πυρώδης γὰρ ὁ θυμός.

679. σὲ δʼ ἀναίνεται] εὐσχημόνως οὐ κατῄσχυνε τὴν κόρην· διὰ γὰρ τοῦ “σέ ” ‘τὴν συγγένειάν σου᾿ δηλοῖ.

680. * αὐτὸν σὲ φράζεσθαι] ταῦτα γὰρ αὐτῷ εἶπεν (347).

682. αὐτὸς δʼ ἠπείλησεν] καὶ μὴν Φοίνικι μὲν ἔλεγε “ φρασσό- μεθ᾿ ἤ κε νεώμεθʼ ἐφʼ ἡμέτερα” (619), Αἴαντι δὲ “οὐ γὰρ πρὶν πολέμοιο μεδήσομαι— πρίν γʼ υἱὸν Πριάμοιο” (650)· ἀλλʼ ἴσως Ὀδυσσεὺς τὰ πρὸς αὑτὸν μόνον ῥηθέντα (360) ἀγγέλλει, ἀνακόπτει δὲ τὰ Αἴαντος εἰπὼν “εἰσὶ καὶ οἵδε τάδʼ εἰπέμεν” (688), ὅπως μὴ αἰσχύνηται Αἴαντος πλέον κατορθώσαντος. ἢ ἵνα ἐκκόψῃ αὐτῶν τὴν ἐλπίδα καὶ εὐψύχως μαχέσωνται· ὅθεν καὶ παραινεῖ ὁ Διομήδης “καρπαλίμως πρὸ νεῶν ἐχέμεν λαόν τε καὶ ἵππους” (708)· ὅπερ ἀγνοήσαντές τινες ὠβέλισαν τὰ ἔπη.

684. παραμυθήσεσθαι] διὰ τοῦ ε.

685. οὐκέτι δήετε] οὐ ‘ δήομεν·᾿ μιμητικῶς γὰρ ἀπαγγέλλει.

688. ὣς ἔφατʼ· εἰσὶ καὶ οἵδε] συντέμνει τὸ ἀηδὲς τῆς ὑποθέσεως, ἄλλως τε ἵνα μὴ δοκῇ ἀτιμάζειν τοὺς 25 λοιπούς.

ὣς ἔφατʼ· εἰσὶ καὶ οἵδε] τούτους 25 (688–692) Ἀριστοφάνης ἠθέτει, Ζηνόδοτος τὸν “αὔριον—᾿᾿ (692) μόνον.

690. Φοῖνιξ δʼ αὖθʼ ὁ γέρων κατελέξατο] οὐχ ὡς πρεσβεύσαντος τοῦ Φοίνικος, ἀλλʼ εἰς πίστιν τοῦ 〈ἀπο〉πλευσεῖσθαι.

694. μῦθον ἀγασσάμενοι] Ζηνόδοτος τὸν στίχον οὐ γράφει, Ἀρίσταρχος δὲ ἀθετεῖ.

697. Ἀτρείδη κύδιστε —μὴ ὄφελες λίσσεσθαι] οὐδὲ ὅλως ἐσχη- μάτισε τὸν λόγον πρὸς Νέστορα εἰπόντα “ἀτὰρ οὐ τέλος ἵκεο μύθων” (56), ἀλλʼ ὡς συναλγῶν Ἀγαμέμνονι ταῦτά φησιν.

699. μυρία δῶρα διδούς] ἐπαινεῖ τὴν προαίρεσιν ὡς ὑπὲρ τῶν [*](B=) Ἀχαιῶν πολλὰ παρασχόντος.

708. * ἐχέμεν] ἀντὶ τοῦ ‘ ἔχε σύ,ʼ ὦ βασιλεῦ δηλονότι.

709. καὶ δʼ αὐτὸς ἐν〈ὶ〉 πρώτοισι μάχεσθαι] στρατηγικῶς, πρὸς [*](B+) τὸ καταπλῆξαι τοὺς ἐναντίους τῷ πρόθυμον γενέσθαι τὸν βασιλέα.

711. * ἀγασσάμενοι] γράφεται “ φρασσάμενοι.”

712. * σπείσαντες] Ἑρμῇ δηλονότι.