Scholia in Iliadem

444. * ὡς ἂν ἔπειτʼ ἀπὸ σεῖο] ἐπεὶ παρακαταθήκην ἐκ νηπίου σε εἴληφα παρὰ τοῦ πατρός.

446. γῆρας ἀποξύσας] “γῆρας” τὸ μάλιστα νῦν μοι ἐνοχλοῦν. διὰ δὲ [*](B–) τοῦ “ἀποξύσας” ἐδήλωσε προσπεπλασμένην ἀσθένειαν παλαιῷ σώ- ματι. τῷ δὲ χρόνῳ τῆς συλλαβῆς τὸ δυσαφαίρετον τοῦ γήρως δηλοῖ. Ἀττικὴ δὲ ἡ ἔκτασις. Παρθένιος γοῦν ἐν Βίαντι συνέστειλεν· “ὅστις ἐπʼ ἀνθρώπους ἔξυσεν αἰγανέας” (fr. vi M.).

“θήσειν νέον ἡβώοντα] νέον” νεωστί, οὐχ ἁπλῶς, ἀπαλλάξειν [*](Α=) γήρως, ἀντισηκώσειν δὲ ἀρχὴν πολυχρονίου ἥβης.

447. οἷον ὅτε πρῶτον λίπον Ἑλλάδα] μυθολόγοι οἱ γέροντες καὶ [*](B=) παραδείγμασι παραμυθούμενοι, ἄλλως τε ψυχαγωγεῖ τὴν ὀργὴν ὁ μῦθος. εἰπεῖν δὲ θέλει τὰς εὐεργεσίας Πηλέως, εἴ πως πείσειεν ὡς εὔνους τῷ οἴκῳ, καὶ ὅτι λιταῖς οὐ πεισθεὶς ἐν ἀλλοδαπῇ ἄπαις διήγαγεν. ἡδεῖα δὲ ἡ ἀκρόασις τῶν οἰκείας συμφορὰς διηγουμένων. καὶ ὁ κυνικὸς Διογένης τοῖς συνοῦσιν ὡμολόγει, οἵας εἶχεν ὁρμὰς πρὸ τοῦ φιλοσοφεῖν, ὡς ἄρχειν αὑτοῦ μὴ δυνάμενος τῶν ἄλλων ἤθελεν. ἀκριβὴς δὲ διδασκαλία ἡ πεῖρα· διὸ καὶ τοσαῦτα ἡμαρτηκότι τῷ Φοίνικι καὶ ἐν προσκρούσει τοῦ πατρὸς γεγονότι τὸν υἱὸν ἐπιτρέπει ό Πηλεύς· ἑώρα γὰρ αὐτὸν αἰσθόμενον τῆς ἁμαρτίας διʼ ὧν ἑαυτῷ τὴν ἑκούσιον ἐπήγαγε φυγήν.

449. ὅς μοι παλλακίδος περὶ χώσατο] οἰκείως ταῦτα πρὸς τὸν [*](B=) ἕνεκα τῆς Βρισηίδος χαλεπαίνοντα, ὅτι συγγνωστέος ἁμαρτήσας περὶ κόρην Ἀγαμέμνων, εἴγε καὶ αὐτὸς ἁμαρτὼν συγγνώμης ἠξίωται παρὰ Πηλέως.

ὅς μοι παλλακίδος] οὐ τῆς ἤδη μιγείσης, ἀλλὰ τῆς εἰς τοῦτο [*](B=) τρεφομένης· φησὶ γοῦν “προμιγῆναι.” οὐκ ἀντίκειται δὲ τὸ ὅτι τὴν μὲν ἐφίλει, ἠτίμαζε δὲ τὴν γυναῖκα· ἔπραττε δὲ ταῦτα, ἐν νῷ ἔχων ἤδη τὴν πρὸς αὐτὴν ὁμιλίαν. τοῦτο οὖν 〈ὁ Φοῖνιξ) ἐποίησεν εἰς ὁμόνοιαν τῶν γονέων. §. ἦν δὲ Κλυτία, καὶ ἡ μήτηρ Ἱπποδάμεια, [*](A +) 〈ἣ〉 καὶ Ἀλκιμέδη.

452. ἵνʼ ἐχθήρειε γέροντα] ῥᾷστα γὰρ ἀφίσταται γέροντος γυνὴ νέα, πειραθεῖσα ἀνδρὸς νέου. §. τινὲς “γέροντι”· γράφουσιν ‘ ἵνα μισηθῇ τῷ γέροντι.ʼ

453. τῇ πιθόμην καὶ ἔρεξα] ἐν ἤθει δεῖ ἀναγινώσκειν, ὡς μετανο- οῦντος· διὸ καὶ ἐμπεπίστευται Ἀχιλλέα· ὁ γὰρ πταίσας τι καὶ φυλάττεται συγγνωστός· καὶ Σοφοκλῆς “ὃς μὴ πέπονθε τἀμά, μὴ βουλευέτω” (fr. 814 N.).

ἄλλως: τῇ πιθόμην καὶ ἔρεξα] πρὸς ὁμόνοιαν γονέων τὰ παρὰ προ- αίρεσιν ἐποίησεν· φησὶ γοῦν “ἣ δʼαἰὲν ἐμὲ λισ〈σ〉έσκετο᾿᾿ (451). καὶ πάλιν τῆς διχοστασίας αὐτῶν κρείττονα τὴν φυγὴν ἡγήσατο. οἱ δὲ εὖ πρὸς γονεῖς ἔχοντες ἐπʼ ἴσης μὲν αὐτοὺς ἀγαπῶσιν, ἐπαμύνουσι δὲ τῷ καταπονουμένῳ. ἢ τάχα βούλεται λέγειν, ὅτι οὐ πάντα πειστέον μητρί— Θέτις γοῦν ἔλεγεν “ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν νηυσὶ παρή- μενος ὠκυπόροισι μήνιʼ Ἀχαιοῖσιν” (Ιl. 1. 421)— ἀλλὰ μᾶλλον πατρὶ τῷ λέγοντι “φιλοφροσύνη γὰρ ἀμείνων” (256). ἀγαθοὶ δὲ διδάσκαλοι, οἳ ἐν πείρᾳ παθημάτων γεγόνασιν· καὶ Χείρωνα γάρ φασι τρωθέντα τὴν χεῖρα τὴν περὶ βοτανῶν ἐπιτηδεῦσαι ἰατρικήν, τὴν δὲ περὶ τὰς διαίτας τὸν Σηλν〈μ〉βριανὸν Ἡρόδικον τὸν παιδο- τρίβην, ὃς ἐμπεσὼν διὰ τοὺς πόνους εἰς φθόην ἐμελέτησε τὴν τέχνην.

454. * Ἐρινῦς] οὐκ οἶδε τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν ὁ ποιητής.

455. μήποτε γούνασι] ἐοικυῖα κατάρα τῷ ἀτιμάσαντι πατέρα, τὴν ἀπὸ παίδων μὴ δέξασθαι τιμήν· πᾶς δὲ εὖ φρονῶν πατὴρ υἱῷ εὔχεται πάππος γενέσθαι.

456. * ὡς μηδὲ ἄκοντας ἀδικεῖν γονεῖς· διὸ οὐδὲ περὶ τοῦ φόνου τῆς Κλυταιμνήστρας φησίν (Od. 3. 309).

457. Ζεύς τε καταχθόνιος καὶ ἐπαινὴ Περσεφόνεια] πῶς ὃ μὲν εὔχεται ταῖς Ἐρινύσι, τὰς δὲ εὐχὰς αὐτῷ ἐκτελεῖ Ἀιδης καὶ Περ- σεφόνη; ὅτι αὐτοκράτορες τῶν τιμωριῶν ὄντες τὴν τοῦ κολάζειν ἐξουσίαν τοῖς ἄλλοις δαίμοσι παρέχονται. §. “ἐπαινή” δὲ κατὰ ἀντί- φρασιν, ὡς τὸ “νῆʼ ὀλίγην αἰνεῖν” (Hesiod. Opp. 643). §. οἳ δὲ γράφουσι “καὶ ἐπʼ αὐτῷ Περσεφόνεια,” οἳ δὲ ἐν πλεονασμῷ τὴν “ἐηί ᾿᾿ 〈ἐκδέχονται).

463. *κατὰ μέγαρα στρωφᾶσθαι] ὅτιἐν ταῖς ἀδιαλλάκτοις ἔχθραις [*](Β=) κρεῖττον τὸ φεύγειν.

464. *ἔται] ὅτι πᾶσιν ἠγαπημένος ἦν διὰ τὴν σπουδήν· ὁ δὲ πατὴρ [*](A B=) ἦν ὀργιζόμενος διὰ τὸν ἔρωτα.

ἀμφὶς ἐόντες] Διονύσιός φησι 〈γεγραμμένου) “ἀντιόωντες” [*](Α+) μεταθεῖναι τὸν Ἀρίσταρχον ἀμφὶς ἐόντες.”

466. * εἰλίποδας] εἰλήσει ὅμοια πάσχοντας· κεχάλασται γὰρ αὐτῶν τὰ νεῦρα, ὡς Ἱπποκράτης φησίν (ΙΙΙ p. 146 Κ.).

468. *εὑόμενοι τανύοντο] ἐκτείνονται γὰρ τῷ πυρί.

469. * πολλῶν δʼ ἐκ κεράμων] ἀναφορικῶς τοῦ προειρημένου(467).

472. πῦρ, ἕτερον μέν] “ἕτερον” ἄλλο παρὰ τὸ τοῦ θαλάμου, ὅπου [*](A+Β=) αὐτὸς ἦν· τρίτον δὲ τὸ ἐν τῇ στοᾷ καιόμενον. §. λείπει δὲ τὸ ‘ἅπτο.ʼ

473. ἄλλο δʼ ἐνὶ προδόμῳ—θαλάμοιο θυράων] μετήγαγε τὴν τάξιν· [*](ΑΒ=) “θάλαμος” μὲν γὰρ ὁ ἔσω οἶκος τῆς αὐλῆς, τὸ δὲ πρὸ αὐτοῦ “πρό- δομος·” “αἴθουσα” δὲ τὸ περίστυλον, τουτέστιν 〈ἡ) πρὸς ἥλιον τετραμμένη στοά, παρὰ τὸ αἴθεσθαι.

476. * ῥήξας ἐξῆλθον] τῷ μὲν Φοίνικι 〈ἡ〉 μεταβολὴ ἀδύνατος διὰ [*](B=) τὴν ὀργὴν τοῦ πατρός, τῷ δὲ Ἀχιλλεῖ 〈καὶ) ἔνδοξος διὰ τὴν παραίνεσιν τοῦ πατρός.

καὶ ὑπέρθορον] τὸ “ὑπέρθορον” συναπτέον τῷ “ῥεῖα·” λαθεῖν [*](B=) γὰρ ῥᾳδίως ἀδύνατον ἦν οὕτω φυλαττόμενον. §. “ῥεῖα ” δὲ διὰ τὴν [*](Β=) νεότητα.

478. διʼ Ἑλλάδος] Ἑλλὰς πόλις, ὁμώνυμος τῇ χώρᾳ· “Μυρμιδόνες [*](A=) δὲ καλεῦντο καὶ Ἕλληνες” (Ιl. 2. 684).

480. * ἄναχθ᾿] ἐμὸν ἄνακτα.

*ὃ δέ με πρίφρων] διὰ τὴν ἐμὴν εὔνοιαν.