Scholia in Iliadem

199. * σείσατο] Ζεὺς δὲ νεύματι μόνῳ σείει τὸν Ὄλυμπον.

σείσατο δʼ εἰνὶ θρόνῳ] γυναικεῖον ἦθος ὑπογράφει 〈διὰ) τῆς Ἥρας, ἣ νικᾶται μὲν τῇ ἀπειλῇ Διὸς καὶ κατὰ χώραν μένει, οὐκ ἠρεμεῖ δὲ τὸ στόμα ὑπὸ τῆς ὀργῆς, καὶ τὸν ὁμότιμον Διὶ Ποσειδῶνα διεγείρει. καὶ νῦν μὲν μέχρι λόγων προέρχεται.

201. ὢ πόποι ἐννοσίγαιε] παροξύνει αὐτὸν διὰ τῶν ἐπιθέτων, ἰσό- τιμον αὐτὸν ἀποφαίνουσα τῷ Διὶ καὶ ἀξιόμαχον.

οὐδέ νυ σοί περ ὀλλυμένων Δαναῶν] ἠθικῶς τῶν ἄλλων φησὶ θεῶν ἀμελούντων τοῦ Ἑλληνικοῦ οὐδὲ σὺ τοὺς Ἕλληνας ἐλεεῖς.

203. οἳ δέ τοι—δῶρʼ ἀνάγουσιν] προτρεπτικὸν τοῦτο πρὸς τὴν βοήθειαν, ἵνα μὴ προκατάρχειν ἀμείβεσθαι δὲ μᾶλλον δοκῇ, εἰ καὶ τὸ “εἴποτέ τοι χαρίεντα” (Ιl. Ι. 39).

Ἑλίκη πόλις τῆς Ἀχαΐας, ὑπὸ σεισμοῦ ἠφανισμένη, ὅθεν καὶ Ἑλικώνιος ὁ Ποσειδῶν· καὶ Αἰγαὶ νῆσος πλησίον Εὐβοίας.

*ἀνάγουσι] ἀντὶ τοῦ 〈ἀν〉άξουσι.

204. *σφίσι βούλεο νίκην] ἠθικῶς· οἷον, εἰ θελήσειας, δύνασαι κρατῆσαι.

206. καὶ ἐρυκέμεν] ὧδε στικτέον· καὶ ἑξῆς, “εὐρύοπα Ζῆνʼ 〈αὐτοῦ κεν ἀκάχοιτο)·” οὐ γὰρ εἰκὸς ἐπιβουλεύειν Διὶ τὴν πρώην κολασθεῖσαν· ἐμφαίνεται δὲ καὶ θρασὺς θυμὸς γυναικεῖος θρασύτερον τῶν ὑπερεχόντων καταφρονῶν.

206, 207. *Ζῆν᾿· αὐτοῦ κ᾿ ἔνθʼ ἀκάχοιτο] ὅτι καὶ μεταξὺ συλ- λαβῆς στιγμὴ καὶ μετὰ συναλ〈ο〉ιφὴν καὶ ἐν ἀρχῇ στίχου.

*ἔνθʼ ἀκάχοιτο καθήμενος] Ζηνόδοτος “αὐτοῦ ἔνθα κάθοιτʼ ἀκα- χήμενος.”

208. *τὴν δὲ μέγʼ ὀχθήσας προσέφη] οὐκ ἔφη κοινῶς “τὴν δʼ ἡμείβετο,ʼ ἀλλὰ διὰ τοῦ σχετλιασμοῦ τὸ θράσος αὐτῆς ἀναστέλλει.

209. ἀπτοεπές] ἁπτομένη, ἢ ἀάπτους λόγους λέγουσα, ἢ ἀπτόητε· [*](Β=) διὸ καὶ “ποῖον τὸν μῦθον ἔειπες. §. ἀναπαύων δὲ ἡμᾶς τῆς διηγήσεως τῶν Ἑλληνικῶν ἀτυχημάτων παρεισάγει τὸν διάλογον τῶν θεῶν.

*ποῖον τὸν μῦθον] Ἀττικῶς τὸν ποῖον μῦθον.

210. οὐκ ἂν ἔγωγʼ ἐθέλοιμι Διὶ— μάχεσθαι] πῶς οὖν αὐτὸς ἐναντιοῦται τῷ Διὶ ἐν τῇ ἐπὶ ναυσὶ μάχῃ; ὁ πολὺς αὐτὸν ἀνέκλασε φόνος τῶν Ἑλλήνων.

213. τῶν δʼ, ὅσον ἐκ νηῶν ἀπὸ πύργου] τινὲς οὕτω τὸ ἑξῆς, ὅσον [*](1. supplevi ex Β ‖ 2. οὐχ ‖ 3. στόμα W: σῶμα ut Β ‖ 10. δοκοίη ‖ 11. τὸ ῶς ποτε ‖ 16. κροτῆσαι ‖ 17. Ζεύς ‖ 18. supplevi ex Β ‖ 29. post θεῶν sec. supra add. ἢ καθαπτομένη τοῖς λόγοις· διὸ καὶ δασεἱαν γράφει)

τῶν δʼ, ὅσον ἐκ νηῶν] τοῦτο δήλωσίς ἐστι τοῦ συνεληλάσθαι τοὺς [*](ΑΒ-) Ἕλληνας εἰς τὸ μεταξὺ τῆς τάφρου καὶ τοῦ τείχους στενόν, ὃ δὴ καὶ στεῖνος καλεῖ (476). τὸ δὲ ἑξῆς· ὅσον εἶχε διάστημα ἀπὸ τῶν νεῶν ἡ ἔξω τοῦ τείχους τάφρος, ἐπλήθυνεν ὁμοίως ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν ἀποκλειομένων καὶ μὴ δυνηθέντων εἰσδραμεῖν 〈ἐν〉 τῷ τείχει, ἀλλὰ μηδὲ τολμήσαντος ἔξω τῆς τάφρου μεῖναί τινος. καὶ τὸ “ἵππκων᾿᾿ δὲ ἐπέτεινε δηλῶν τὴν στενοχωρίαν· ἔνιοι δὲ τὰ δύο διαστήματα πεπλη- ρῶσθαί φασι τότε, ἀπὸ τῶν νεῶν ἕως τοῦ τείχους καὶ ἀπὸ τοῦ τείχους ἕως τῆς τάφρου. §. τὸ δὲ ἐξῆς· ὅσον δὲ ἡ τάφρος διώριζεν ἐκ τῶν νεῶν καὶ τοῦ τείχους τοὺς πολεμίους, τοῦτο ἐπεπλήρωτο· ἡ γὰρ “ἀηό” πρὸς τὸ “ἔεργε” καὶ λείπει ὁ καί, ἴν’ ᾖ ‘καὶ πύργουʼ §. ηνόδοτος [*](Α=) δὲ γράφει “τῶν δʼ ὅσον ἐκ νηῶν καὶ πύργου,” ὃ καὶ ἄμεινον.

*ἔεργε] γράφεται καὶ “ἔρυκε.᾿᾿

216. ὅτε οἱ Ζεὺς κῦδος ἔδωκε] τοῦτο πρὸς μείωσιν τοῦ κλέους Ἕκτορος.

217. καί νυ κʼ ἐνέπρησεν] εἰς ἄκρον τοὺς κινδύνους εἴωθεν ἐξάγειν [*](Β=) ἀεί, καὶ ἐναγώνιον ποιήσας τὸν ἀκροατὴν τῇ προσδοκίᾳ εὐθὺς τὴν ἴασιν ἐπιφέρει.

*κηλέῳ] κᾶλον κάλειον κήλεον. σημαίνει δὲ τὸ καυστικόν.

218. εἰ μὴ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε] ἐν καταπλήξει γὰρ ἦσαν ἅπαντες᾿ [*](Β=) τοῦτο δὲ ἰάσατο ἡ Ἀγαμέμνονος προτροπή. δεῖ δὲ αὐτουργεῖν ἐν τοῖς δεινοῖς τοὺς ἄρχοντας.

221. πορφύρεον μέγα φᾶρος] κατὰ τὸ σιωπώμενον ἔλαβε τὸ [*](Β=) φᾶρος. ἐπισείων δὲ τὸ φᾶρος τῇ χειρὶ τῷ παραδόξῳ τοῦ σχήματος ἐπιστρέφειν πειρᾶται τοὺς ἔσω τείχους εἰσελθόντας.

222. * μεγακήτεϊ] μεγάλῃ· παρὰ τὸ κῆτος.

227. διαπρύσιον] διαπεράσιον διαπορεύσιμον.

228. αἰδώς, Ἀλργεῖοι—εἶδος ἀγητοί] οἱ τὰ μὲν παρὰ τῆς φύσεως [*](Β=) εὐποροῦντες, οἰκείᾳ δὲ κακίᾳ μειοῦντες· ὃ καὶ ἀλλαχοῦ “οὐκ ἄρα σοί γʼ ἐπὶ εἴδεϊ καὶ φρένες ἦσαν” (Od. 17. 454). ἢ ὅτι οὐδέν ἐστι κάλλος δίχα δυνάμεως. §. τὸ δὲ “εἶδος ἀγητοί” θαυμαστοί· ἄγη γὰρ ἡ ἔκπληξις.

229. πῆ ἔβαν εὐχωλαί] λεληθότως 〈ὑπομιμνήσκει τοὺς〉 λαθομέ- νους τῶν προγεγονότων· πιθανῶς δὲ συμπεριέλαβε καὶ ἑαυτόν, ἵνα μὴ ἄντικρυς αὐτοὺς ἀποστρέψῃ.

230. ὁπότʼ ἐν Λήμνῳ] τὸ “ὁπότε” ἀντὶ τοῦ ὅτε· οὃ δὲ εἰς τὸ “Λήμνῳ” στίζουσιν, λείποντος τοῦ ἦμεν. δείκνυσι δέ, ὡς ἀβέβαιος ἡ παρὰ κύλικι ὑπόσχεσις.

231. ἔσθοντες κρέα πολλὰ—πίνοντες κρητῆρας] πρῶτος ἔγραψε στράτευμα μεθύον καὶ μεγαλορ〈ρ〉ημονοῦν Ὅμηρος, εἶτα σῶφρον καὶ ἀτυχοῦν.

*ὀρθοκραιράων] κ〈ρ〉αῖρα ἡ κεφαλή.