Scholia in Iliadem

454. ὅσσον σεῖʼ, ὅτε κέν τις Ἀχαιῶν] δεινὸν γὰρ ἡ τῶν γυναικῶν ὕβρις καὶ αὐτῶν αἰσχύνη· “πρίν τινα πὰρ Τρώων ἀλόχων κατακοιμηθῆναι” (Il. 2. 355).

455. *ἦμαρ] ἀντὶ τοῦ ἤματος.

456. πρὸς ἄλλης ἱστὸν ὑφαίνοις] ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ ἄλλης, ὡς “πρὸς Τρώων” (Il. 6. 57) καὶ “πρὸς ἄνακτος” (Il. 24. 734), ἵνα μὴ κακοπαθῇ.

ἄλλως: πρὸς ἄλλης] ἀντὶ τοῦ ὑπὸ ἄλλης κελευομένη· τοῦτο γὰρ τὴν ὕβριν φέρει, οὐχὶ τὸ ἔργον σύνηθες ὂν ταῖς ἀρχαίαις.

457. καί κεν ὕδωρ φορέοις] τέτακται μὲν ἡ δουλεία εἰς ὑπηρεσίαν ἢ εἰς ἱστουργίαν· ὃ δὲ ἄμφω φησὶν εἰς ἐπίτασιν. θαρρῶν δὲ τῇ σωφρο- σύνῃ τῆς γυναικός, ὅτι οὐκ ἂν ὑπομείνειεν οὐδὲ ἀκουσίως προδοῦναι ἑαυτῆς τὸ σῶμα, ἑτέρου ἀνδρὸς οὐ μέμνηται.

Ὑπέρεια Θεσσαλίας· Πίνδαρος “ἐγγὺς μὲν Φέρης κράναν Ὑπερῇδα λιπών” (Pyth. 4. 221).

460. Ἕκτορος ἥδε γυνή] παρέδραμε τὰ ἑαυτοῦ· ἔστι δὲ ἐν τῇ [*](B=) λέξει πάντα ὑπονοεῖν.

Ἕκτορος ἥδε γυνή] ἐπιγραμματικὸν ἔχει τύπον.

462. σοὶ δʼ αὖ νέον ἔσσεται ἄλγος] βεβαιοῖ αὐτῆς τοὺς λόγους. §. “χήτει” δὲ ἀπορίᾳ, σπάνει.

464. ἀλλά με τεθνειῶτα χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτοι] ὑπερβάλλει [*](B=) τῇ φιλοστοργίᾳ τὴν γυναῖκα. ἣ μὲν γὰρ στερηθεῖσα τοῦ Ἕκτορος θανεῖν εὔχεται λέγουσα “ἐμοὶ δέ κε κέρδιον εἴη —χθόνα δύμεναι” (410), ὃ δὲ αἱρεῖται θανεῖν, ἵνα μηδὲ κλαίουσαν ἴδῃ.

466. οὗ παιδὸς ὀρέξατο] πρῶτος παῖδας εἰσάγει τῇ τραγῳδίᾳ.

467. ἂψ δʼ ὁ πάις πρὸς κόλπον] δυσαποσπάστως μὲν ἔχουσι τῶν [*](B=) τροφῶν· τοῦτον δὲ καὶ ἡ ὄψις φοβεῖ· ταῦτα δὲ τὰ ἔπη οὕτως ἐστὶν ἐναργείας μεστά, ὥστε οὐ μόνον ἀκούεται τὰ πράγματα ἀλλὰ καὶ ὁρᾶται· λαβὼν δὲ τοῦτο ἐκ τοῦ βίου ὁ ποιητὴς ἄκρως περιεγένετο τῇ μιμήσει.

468. πατρὸς—ὄψιν ἀτυχθείς] ταραχθείς. ἠθικὸν δέ, ὅτι οὐκ ἄλλον [*](B =) ἀλλὰ τὸν πατέρα φοβηθείς.

469. ταρβήσας χαλκόν τε] τὰ γὰρ ἀνόμοια φόβον κινεῖ.

χαλκόν τʼ ἠδὲ λόφον] διασταλτέον εἰς τὸ τέλος· ἔστι γάρ, ἀτυ- [*](AB=) χθεὶς ὄψιν καὶ ταρβήσας χαλκὸν καὶ λόφον δεινὸν νεύοντα νοήσας.

471. ἐκ δʼ ἐγέλασ〈σ〉ε] ἀπὸ τῆς πολλῆς λύπης ἐκ μικρᾶς αἰτίας [*](B=) γέλωτα κινεῖ.

472. αὐτίκʼ ἀπὸ κρατὸς κόρυθʼ εἵλετο] μιμητικῶς· εὐάλωτος γὰρ [*](B=) καὶ ὁ τραχὺς τέκνου φιλοστοργίᾳ.

474. ἐπεὶ κύσε πῆλέ τε χερσίν] τοῦτο γὰρ ποιοῦμεν πρὸς διά- [*](B=) χυσιν αὐτῶν. ἄκρως δὲ περιεγένετο τῇ μιμήσει, οὐδέν τι λυπήσας τὴν ἡρωικὴν σεμνότητα· ταῖς δὲ χερσὶ τὴν ἐπιθυμίαν πληροῖ, ἐπειδὴ 〈οὐ〉δύναται περιπλέξασθαι αὐτόν. §. τὸ δὲ “πῆλε” ἀντὶ τοῦ ἐκίνησεν.

475. εἶπεν ἐπευξάμενος] “εἶπε δʼ ἐπευξάμενος·” Ἀρίσταρχος γὰρ [*](A=) σὺν τῷ “δέ” γράφει.

476. δότε δὴ καὶ τόνδε γενέσθαι] φιλότιμος ἡ εὐχή. διαχυθεὶς [*](B=) δὲ ἐπιλέλησται τῶν πρώην· ἢ ὅτι δυνατὸν θεοῖς καὶ παῤ ἐλπίδα τι ποιῆσαι. οὐ πλούσιον δὲ ὡς νῦν εὔχεται τὸν υἱὸν ἀλλʼ ἀγαθὸν βίην, θαρσύνων τὴν μητέρα, ἵνʼ ἔχῃ ἐπίκουρον.

478. *ἀγαθόν τε] οὕτως “ἀγαθόν τε.”

479. πατρὸς δʼ ὅ γε πολλὸν ἀμείνω] φυσικῶς ἐκ τοῦ βίου τοῦτο ἔλαβεν· ἐν ἅπασι γὰρ τῶν ἄλλων ἀμείνονες εἶναι θέλοντες μόνοις [*](A=) ἡττᾶσθαι παισὶν εὐχόμεθα. §. Ἀρίσταρχος δὲ “πατρός γʼ ὅδε” γράφει.

480. ἀνιόντα] ἀνιόντος, ὡς τὸ “γυναῖκά τε θήσατο μαζόν” (Il. 24. 58).

ἄλλως: στικτέον εἰς τὸ “ἀνιόντα,” καὶ 〈οὐ〉 λείπει τὸ ἰδών· ἤδη γὰρ σύνηθές ἐστι τοῖς Ἀττικοῖς· “χαίρω δέ σ᾿ εὐτυχοῦντα καὶ προσ- ήμενον” (Rhes. 390)· καὶ ἀλλαχοῦ ὁ ποιητὴς “ἤχθετο γάρ ῥα Τρωσὶν δαμναμένους” (Il. 13. 352).

ἄλλως: ἐκ πολέμου ἀνιόντα] οὐκ ἀεὶ εὔχεται πολεμεῖσθαι τὴν πόλιν, ἀλλ᾿ ἐν ταῖς χρείαις ἄριστον 〈αὐτὸν) εἶναι.

482. * ἀλόχοιο φίλης] ἵνα καὶ αὐτὴ διαχυθῇ.